Welkom op de blog van Alfons Vekemans als ultraloper. Je kan hier de prestaties bekijken, maar ook de toekomstige wedstrijden, tips voor ultralopers en trainingsparcours.
Zie ook bij Blogs !!
Een ontmoetingsplaats voor vrienden, familie en mensen die interesse delen google2e8a40811e972d95.htlm WELKOM
Posts tonen met het label Sparthatlon. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Sparthatlon. Alle posts tonen
vrijdag 6 mei 2011
Alfons Vekemans ultra Speciaal voor de fans en voor de Fons natuurlijk !!!
http://blog.seniorennet.be/alfonsvekemans/
woensdag 23 maart 2011
ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ_03.flv Terug, naar de jaren 1985 spartathlon.
www.youtube.com
ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ ΑΘΗΝΑ - ΣΠΑΡΤΗhttp://www.spartathlon.gr/inde
Die gasten liepen toen allemaal meer dan 200km in 24 uren, mogen wij toch niet vergeten!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dank je Joseph !!!!
zaterdag 5 februari 2011
A WALKING LIFE WITH A STORY AND MORE
A WALKING LIFE WITH A STORY AND MORE
NR. 56 SPARTATHLON 2011
Dear Ludo, We received your documents and you are accepted with race nr =56= Best regards, P. Tsiakiris .
Mijn selectie voor de Spartathlon 2011 is een feit,op 30 September sta ik zonder onvoorziene omstandigheden aan de start aan de Acropolis te Athene voor de 29ste Spartathlon met het Belgisch team. De voorbereidingen zijn intussen al begonnen,er is nog een hele Spartaanse weg af te leggen met het principe van de Oude Belgen. Eens aan de start,ben je gestart en ben je op weg met één doel om 245 km verder te finishen bij Leonidas te Sparta. Zal ik dit kunnen,dat weet ik zelf niet,dit vraagteken zal ik maar kunnen beantwoorden ergens tussen Athene en Sparta op 30 September of 1 Oktober 2011.
Veel succes Ludo !!! 
zondag 23 januari 2011
The Runningman - De grens opzoeken: Spartathlon www.therunningman.nl
Joseph Buteneers
Zal binnenkort trachten te bewijzen waarom!!!!
Click op www.theruningman.nl/ Spartathlon 2012, ik denk dat de runningman nooit gaat toe komen want hij denkt dat hij de berg Pa(t)henium over moet.
Pheidippides is de berg Parthenium ten noorden Tegea over gegaan maar de Spartathlon gaat
al bijna 30 jaar over de verkeerde berg.Pheidippides is de berg Parthenium ten noorden Tegea over gegaan maar de Spartathlon gaat
Zal binnenkort trachten te bewijzen waarom!!!!
Joseph Buteneers
Het verhaal van Herodotus. De desbetreffende passage van Herodotus gaat als volgt: " Voor ze de stad verlieten stuurden de Atheense Generaals een bericht naar Sparta. De boodschapper was een Athener, Pheidippides genaamd, een professioneel lange afstandloper (ultraloper). Volgens het verslag dat hij de Atheners bij zijn terugkeer gaf (ni dood gevallen) had hij de god Pan ontmoet op de Parhenium berg ten noorden vanTegea.
Vele ultralopers hopen Pan te onmoeten op de sangaspas, maar we zijn op de verkeerde route!! Waarom hebben ze ons al die jaren verkeerd gestuurd? De waarheid komt later!!!! een Spartaan
Zouden deze mensen John Foden,John Scholten, John Mc Carthy en Michael (Mike) Callaghan. Verkeerd gelopen zijn, slecht kunnen kaart lezen of een nieuwe gescheidenis hebben willen schrijven.John Foden, een Engelse Royal Air Force Commander, (kaartlezen kunnen we al uitsluiten) bestudeerde jarenlang de geschriften van Heodotos en was bijzonder aangegrepen door de Pheidippides-story (zal wel gelezen hebben van de berg Parhenium).Want hij onderzocht nauwgezet welke route de soldaat(Pheidippides) gevolg moest hebben.
Vele ultralopers hopen Pan te onmoeten op de sangaspas, maar we zijn op de verkeerde route!! Waarom hebben ze ons al die jaren verkeerd gestuurd? De waarheid komt later!!!! een Spartaan
Zouden deze mensen John Foden,John Scholten, John Mc Carthy en Michael (Mike) Callaghan. Verkeerd gelopen zijn, slecht kunnen kaart lezen of een nieuwe gescheidenis hebben willen schrijven.John Foden, een Engelse Royal Air Force Commander, (kaartlezen kunnen we al uitsluiten) bestudeerde jarenlang de geschriften van Heodotos en was bijzonder aangegrepen door de Pheidippides-story (zal wel gelezen hebben van de berg Parhenium).Want hij onderzocht nauwgezet welke route de soldaat(Pheidippides) gevolg moest hebben.
maandag 10 januari 2011
jp75018 - Ultra marathon: Dossier Spartathlon
jp75018 - Ultra marathon: Dossier Spartathlon
Dossier Spartathlon
Le Spartathlon est une épreuve d'ultra marathon de 245,3 km "non stop" se disputant chaque année en Grèce fin Septembre. Le candidat spartathlète dispose de 36 heures pour relier Sparte et toucher le pied de la statue de Léonidas depuis l'Acropole d'Athènes. S'il y parvient, et quelque soit son classement, il recevra alors pour toute récompense une couronne d'olivier et une coupe d'eau fraîche. Le Spartathlon est une course à part, baignant dans l'esprit originel de l'olympisme.
Ce dossier tente de faire le point sur les différentes ressources en Français traitant de cette course mythique: histoire, compte rendus, entraînement, ...
J'ai essayé de synthétiser l'ensemble de mes recherches en vue d'y participer en 2013 (au plus tôt).
J'y ai également ajouté quelques ressources anglophones intéressantes pour ceux qui lisent cette langue, ainsi que des liens vers des vidéos quelle que soit la langue.
J'espère que cela sera utile à celles et ceux qui comme moi comptent un jour se lancer sur cette course hors du commun.
Si des coureurs ayant participé au Spartathlon lisent ce dossier, qu'ils n'hésitent pas à me laisser des commentaires afin de compléter et de corriger, ainsi qu'à me communiquer d'autres liens utiles.
J'ai découpé ce dossier en différents articles :
Si vous souhaitez un jour participer à cette course mythique, la lecture du guide "Preparing For And Competing In your First Spartathlon" (dernière mise à jour: 2008) écrit par le co-fondateur de l'épreuve John Foden est fortement recommandée.
Il couvre aussi bien l'histoire de l'épreuve que l'ensemble des aspects pratiques: cartes détaillées, photos, description textuelle, conseils pour l'entraînement, comparaison avec d'autres courses, explications pour le dossier d'inscription, réponses aux questions fréquemment posées par les concurrents, et même des conseils pour les équipes d'assistance.
Cet ouvrage de 80 pages a été traduit en Français par José Mico, lui même plusieurs fois finisher.
Vous pouvez vous le procurer pour la modique somme de 7 Euros port compris en envoyant un chèque à l'adresse suivante:
Dates butoir pour l'inscription au Spartathlon :
Sources officielles :
L'arrivée à Sparte - Statue de Léonidas (source: podologue-sport.com)
Ce dossier tente de faire le point sur les différentes ressources en Français traitant de cette course mythique: histoire, compte rendus, entraînement, ...
J'ai essayé de synthétiser l'ensemble de mes recherches en vue d'y participer en 2013 (au plus tôt).
J'y ai également ajouté quelques ressources anglophones intéressantes pour ceux qui lisent cette langue, ainsi que des liens vers des vidéos quelle que soit la langue.
J'espère que cela sera utile à celles et ceux qui comme moi comptent un jour se lancer sur cette course hors du commun.
Si des coureurs ayant participé au Spartathlon lisent ce dossier, qu'ils n'hésitent pas à me laisser des commentaires afin de compléter et de corriger, ainsi qu'à me communiquer d'autres liens utiles.
J'ai découpé ce dossier en différents articles :
- Histoire du Spartathlon : De l'Antiquité avec Philippidès 490 avant JC à John Foden fondateur de l'épreuve lancée en 1983.
- Parcours et barrières horaires : Détail des différentes sections du parcours avec de nombreuses photos, les barrières horaires de chaque poste de contrôle, le profil de la course.
- Niveau et expérience requis pour espérer réussir : Chacun est différent et il faut avant tout s'en sentir capable dans sa tête. Mais... il faut rester humble et réaliste. Au-delà des prérequis exigés par l'organisation, une solide expérience de l'ultra ainsi qu'un niveau minimum de performance sont nécessaires afin d'avoir des chances raisonnables d'atteindre Sparte.
- Préparation spécifique : Tentative de planification d'une saison dont l'objectif principal est le Spartathlon. Il s'agira davantage d'un retour d'expérience de finishers ayant réussi avec telle ou telle approche (charges d'entraînement, courses de préparation, adaptation à la chaleur, à la nuit, à la fatigue, ...)
- Logistique et gestion de course : Les différentes stratégies de course possibles en fonction du niveau du coureur, mais surtout pour bien passer les barrières horaires. Où déposer les sacs et quoi mettre dedans (coureurs sans assistance). Que prendre sur soi (vêtements, hydratation, alimentation)? Les ravitaillements.
- Meilleures performances et finishers notoires : Records masculins et féminins, vainqueurs multiples, finishers multiples, meilleures performances françaises, ...
- Comparatif avec deux ultras mythiques : La Badwater et l'UTMB: Situe leSpartathlon par rapport à ces deux autres ultra marathons au moins aussi connus selon différents critères.
- Ultra marathons "cousins" : Sakura Michi, Nove Colli, Ultrabalaton. Ce sont des ultra marathons sur route de distance et de durée comparables, dans un esprit amateur, avec des ravitaillements rapprochés permettant de courir "léger" et sans assistance obligatoire. Ils ont tous des barrières horaires sélectives et des conditions d'inscription plus ou moins difficiles. Mais chacun a ses propres spécificités.
Si vous souhaitez un jour participer à cette course mythique, la lecture du guide "Preparing For And Competing In your First Spartathlon" (dernière mise à jour: 2008) écrit par le co-fondateur de l'épreuve John Foden est fortement recommandée.
Il couvre aussi bien l'histoire de l'épreuve que l'ensemble des aspects pratiques: cartes détaillées, photos, description textuelle, conseils pour l'entraînement, comparaison avec d'autres courses, explications pour le dossier d'inscription, réponses aux questions fréquemment posées par les concurrents, et même des conseils pour les équipes d'assistance.
Cet ouvrage de 80 pages a été traduit en Français par José Mico, lui même plusieurs fois finisher.
 | ||
| Ouvrage de John Foden, traduction française de José Mico (source : Ultrafondus) |
José MicoVous pouvez également contacter José Mico par mail : tunigit@gmail.com.
5 Malagny-le-lac
CH-1294 Genthod
SUISSE
Dates butoir pour l'inscription au Spartathlon :
- Inscription jusqu'au 31 Mai (bulletin d'inscription en ligne sur le site officiel).
- Paiement des 400 € d'inscription avant le 10 Juin (nouveau tarif 2011, c'était 250 € précédemment).
- Le candidat est averti par mail début Juillet de l'acceptation -ou non- de sa candidature.
- La liste des participants est diffusée mi-Juillet sur le site officiel.
- Autre nouveauté 2011 : Seuls les 350 premiers inscrits respectant les pré-requis seront sélectionnés, il faudra donc s'inscrire au plus vite.
Sources officielles :
- Site officiel (en anglais)
- Wikipedia
dinsdag 28 december 2010
woensdag 15 december 2010
Seppo Leinonen 1985 - 2010 SPARTATHLON Legent
The Finish ultra marathon runner Seppo-Spyros Leinonen has participated to Spartathlon 26 times from 1985 to 2010.
He is holding both the participation record and the more times finished record.
Year after year he proves how brave and passionate he is about his favorite race SPARTATHLON.
He is an inspiration for all the other runners...
vrijdag 8 februari 2008
De Spartathlon op de klanken van Bach
246 kilometer lopen om een beeld te kussen
Door Dik Jagersma
Op weg naar een volgende Checkpoint
Bij de Berenloop vroegen een paar mensen waar het verslag van mijn persoonlijke
ervaringen in de Spartathlon bleef. Voor lopersdie eraan denken om zelf ook eens
mee te doen zijn persoonlijke verhalen over het voorbereiden en lopen van de Spartathlon
gewild leesvoer. Zelf heb ik zulke verhalen ook gelezen,bewaard, en herlezen
Maar mensen die er zelf niet aan moeten denken om verder dan een marathon te lopen,
hebben soms ook belangstelling.Ze willen wel eens lezen hoe anderen zoiets aanpakken,
en wat hun praktijkervaringen zijn. Zulke vragen werden niet beantwoord in een meer
beschouwelijk stuk als de mythe van deSpartathlon”.
Daarom nu alsnog een verhaal met een wat persoonlijker invalshoek.
Incubatietijd
Een Spartathlon loop je niet even in een opwelling. Daar is meestal een langdurig
groeiproces aan vooraf gegaan. Bij mij is het ergensin mijn eerste loopjaar 1998
begonnen. Vlak voordat ik in Amsterdam mijn eerste marathon ging lopen, l
las ik in Runners World een artikel over Wim Epskamp.Die was in de Spartathlon,
samen met Ron Teunisse op een vierde plaats geëindigd. Het pure lopen waar
Wim het over had, met vrijheid en avontuur, sprak mij wel aan.Niet lang daarna werd
Ron Teunisse columnist in dat loopblad, en in zijnlezenswaardige stukjes vormde
de Spartathlon een terugkerend thema. Pas in 2004 deed ik zelf voor het eerst
aan een ultraloop mee.Mijn constante globale belangstelling voor de Spartathlon
werd met Pasen 2005 een stuk concreter.Aan de vooravond van de Zestig van Texel
werd een Duitse documentaire over de Spartathlon vertoond, en Ron Teunisse en
Koos Rademaker vertelden over hun ervaringen in Griekenland. Koos was bij zijn
enige poging al na ruim 100 km uitgevallen, maar had zich goed in deze ultraloop
verdiept, en gaf veel feitelijke informatie. Omdat de hoofdoorzaken van zijn mislukte
missie vrij duidelijk leken (een te geringe trainingsomvang, en een net te lage
basissnelheid),, begon ik er meteen al over na te denken hoe ik zelf de voorbereiding
aan zou pakken. Na Texel nam ik me voor om in drie jaar toe te werken naar de
Spartathlon. In mijn keuze van wedstrijden hield ik daar voortdurend rekening mee.
Zo liep ik vorig jaar de Nacht van Vlaanderen aansluitend op een lange, vermoeiende
en warme treinreis.Dat ging goed, en vanaf dat moment maakte ik me voor de
Griekse nacht ook geen zorgen meer. Ook de training werd grotendeels beïnvloed
door de Spartathlon-plannen. Tijdens vakanties in Zuid-Frankrijk werden de duurlopen
in bergachtige omgeving steeds langer, ook bij hoge temperaturen.En ik ging nog meer
aandacht aan de looptechniek besteden, omdat op dat punt veel (energie)winst te
halen is.Het afgelopen jaar heb ik de trainerscursus loopgroepen gedaan, zodat ik
vertrouwd kon raken met de praktische kant van de BK-loopscholing.
Tot mijn verbazing bleek je met reactief lopen heel goed ultralange afstanden af te
kunnen leggen.
Ook mentale voorbereiding
Regelmatig was ik bezig om, meestal via internet, allerlei soorten informatie over de
Spartathlon in te winnen. Dat proces kwam in een stroomversnelling toen
John Foden (de bedenker van de Spartathlon) vorig jaar een boekje voor debutanten
in de Spartathlon publiceerde. Koos Rademaker nam in Nederland de distributie
voor zijn rekening. Toen ik in de bus naar de start van de Dwars door Drenthe Marathon
toevallig naast Koos zat, zei hij dat het hem speet dat hij niet op jongere leeftijd aan
het Spartathlon-avontuur was begonnen. Hij raadde me aan om er niet te lang mee te
wachten, ik was tenslotte al 52. Die opmerking bleef me bij, en ik begon er rekening
mee te houden dat 2007 wel eens het jaar van de waarheid zou kunnen worden.
De 120 van Texel van dit jaar bestempelde ik als een soort toelatingsexamen voor
de Spartathlon. Hoewel de voorbereiding door een zware griep deels de mist in ging,
wist ik wel binnen de limiet te finishen. De inzinkingen als gevolg van de opgelopen
trainingsachterstand konden redelijk worden opgevangen, en na afloop had ik
nauwelijks spierpijn. Een paar dagen voor de deadline van de inschrijving (31 mei)
hakte ik de Spartaanse knoop maar door. Half juni gingen we al met vakantie,
en omdat het vrijwel de enige regio met goed weer was belandden we opnieuw in
Zuid-Frankrijk. Om de dag deed ik in heuvelachtig terrein een duurloop van ongeveer
de marathonafstand, en de andere dag gingen we samen fietsen. Eén dag in de week
was een rustdag. Bij beklimmingen en afdalingen, waar je in Griekenland ook veel
mee te maken krijgt, probeerde ik verschillende loopstijlen uit. En aan het eind van de
lange duurlopen, als de temperatuur tot een graad of dertig gestegen was, deed ik
mijn best me zo goed mogelijk in te beelden dat ik al in Griekenland liep. Bijna vanzelf
kwam daarbij muziek in mijn gedachten, meestal van Bach. Het slotkoraal uit kantate
BWV 153 kwam het vaakst voorbij, misschien omdat daar de zin “Dass ich mein Lauf
vollenden kan” in voor komt. Op die melodie ging ik tijdens het lopen mijn eigen
teksten bedenken, en die ontwikkelden zich vanzelf als een soort mantra. De slot-
regels werden dan “Al wordt de pijn sterker bij elke pas, kussen zal ik Leonidas”.
Zoiets lijkt misschien wat kinderachtig, maar zulke mentale oefeningen om je
gedachten op een positieve manier helemaal op één doel te focussen, kunnen van
doorslaggevend belang zijn. Alle finishers in de Spartathlon zijn het erover eens dat
het mentale aspect een hele grote rol speelt, en ook daar moet je op trainen.
Fysieke training
Een uitstekende mentale instelling heeft pas zin als je ook fysiek goed getraind bent.
Je moet dus voldoende kilometers in de benen hebben. Maar hoeveel is genoeg?
In de verslagen van deelnemers uit voorgaande jaren komen regelmatig trainingsweken
van 250 km of meer voor. Hoe meer hoe beter, lijkt soms het devies te zijn. Daar heb
ik me dus niet aan gewaagd. Ik zou niet weten hoe ik dan nog voldoende rust
(ook een belangrijke trainingsvorm) moest inplannen, en het blessurerisico werd me te
groot. Volgens velen deed ik dus te weinig. Vorig jaar liep ik gemiddeld nog geen 90 km
per week, en dan tel ik de omgerekende fietskilometers ook mee (30 km fietsen =
10 km lopen), want ik combineer lopen steeds met fietsen (en schaatsen).
Na Texel werd dat omgerekende totaal geleidelijk opgevoerd, en in 20 weken kwam ik
tot een gemiddelde van bijna 150 km per week. Daarnaast heb je dan nog het item van
de langste afstand waarmee je ervaring hebt opgedaan. In allerlei artikelen en in
contacten met ultralopers stuitte ik voortdurend op het dogma dat je voor een
Spartathlon op z n minst een 24 uur moet hebben gelopen, liefst met een afstand van
ongeveer 200 km. Ik was het ermee eens dat zoiets wel verstandig was, Maar was
het ook noodzakelijk? Mijn langste afstand was de 120 km van Texel dit jaar.
Toch was ik er van overtuigd dat het niet onverantwoord was om op die basis aan de
Spartathlon te beginnen. Drie weken voor de start in Athene had ik mijn piekweek
(215 km), met de RUN van Winschoten erin. Voor het eerst sinds jaren was het in
Winschoten niet te warm. Ideale omstandigheden dus om een aanval op je PR te
doen. Toch hield ik me aan mijn trainingsopzet: negen rondjes van 10 km/uur,
en een laatste ronde van 12 km/uur. Toen ik de volgende dag nauwelijks vermoeidheid
voelde en weinig spierpijn had, voelde ik me fysiek ook klaar voor de Spartathlon.
Details zijn belangrijk
Lopen is een continu leerproces, maar in de voorbereiding op een Spartathlon moet
je wel heel goed bij de les blijven. Je mag eigenlijk geen aspect onderschatten,
want schijnbare details kunnen uitgroeien tot beslissende factoren. Schoeisel, kleding,
voetverzorging, bescherming tegen zonnebrand en nachtelijke kou, eten en drinken,
kennis van het parcours, alles speelt een rol, en je blijft er tot op het laatste moment
mee bezig. De ideale schoen voor zowel lange afstanden met middenvoetlanding
als snelle afdalingen met hiellanding vond ik pas begin juni (de Saucony Triumph 4).
Voor het zelf meenemen van drinken schakelde ik over op een heuptas
met een scheef zittende bidon van 750 ml. Dat kost veel minder tijd om bij te vullen
dan een gordel met kleine flesjes. Tot op het laatst bleef ik verschillende soorten
sportdrank uitproberen, want als je in extreme omstandigheden iets te kiezen hebt,
wordt de kans groter dat er iets bij zit wat je wel naar binnen kunt krijgen. Bij het
vastere voedsel koos ik vooral voor noodles, Go-gel, bananen en koek. Er zijn
in totaal 75 verzorgingsposten, waar je ook eigen spullen kunt afgeven. Dat is
handig als je zelf geen begeleiding bij je hebt, maar dan moet je wel de tijd nemen
om een uitgekiend consumptieschema op te stellen. Ik had gelukkig mijn vrouw
mee, en hoefde zoiets alleen uit te dokteren voor de eerste 80 km (dan is eigen
hulp niet toegestaan) en voor het nachtelijk stuk waarin Ineke zou proberen wat
te slapen. Van lopers die Sparta niet gehaald hebben hoor je vaak verhalen over
langdurige frustraties. Heel begrijpelijk als je jarenlang naar zoiets hebt toegeleefd,
en er een half jaar keihard voor hebt getraind. Om me bij voorbaat in te dekken
tegen zo n depressie, hebben wij de Spartathlon ondergebracht in een echte vakan-
tie. Elf dagen voor de start reden we naar Venetië, en van daaruit namen we de boot
naar Patras. Zo konden we met de eigen auto eerst een weekje door Griekenland
toeren, en had ik voldoende tijd om te acclimatiseren en een deel van de route te
verkennen. Bijkomend voordeel was dat ik alle spullen mee kon nemen die ik nodig
dacht te hebben. De temperaturen lagen die week in Griekenland meestal rond de
26 graden, maar uitgerekend de twee dagen van de Spartathlon zouden de warmste
van de hele vakantie worden. Bij maximum temperaturen van 26 graden zou ik
weg zijn gegaan op een schema van 32 uur, maar door de verwachte hitte liet ik
dat plan meteen los. Uitlopen werd het enige doel, de tijd deed er niet meer toe.
Ik vreesde vooral de hitte in het laatste stuk. s Avonds voor de start sprak ik nog
even met Carel Schrama. Ook hij had als langst gelopen afstand de 120 van Texel
staan. Toch bleken we beiden vol vertrouwen, en schatten we de kans op uitlopen
hoger in dan de kans op uitvallen.
De laatste meters in Sparta
De loop
Bij de start, om 7 uur s ochtends bij de Akropolis, was het al meer dan 20 graden.
Met een politie-escorte werden we door de toch al chaotische ochtendspits van
Athene geloodst, en daarna belandden we op de vluchtstrook van de snelweg naar
Korinthe. Om niet teveel schadelijke dampen binnen te krijgen heb ik die eerste
25 km uitsluitend door de neus geademd. Daarna liepen we meestal op rustiger
wegen langs de kust, met prachtige vergezichten over zee. Het begon al snel
warm te worden, en in dorpjes zag ik regelmatig 34 graden op de digitale
thermometers staan. Zo soepel mogelijk lopend probeerde ik bij Hellas Can
(81 km) een redelijke voorsprong op het toegestane tijdschema te hebben.
Want de regels zijn vrij streng. Wie na de limiettijd bij een checkpoint komt,
wordt uit de strijd genomen. Eigenlijk bestaat de Spartathlon uit drie gedeelten:
tot Hellas Can (81 km), tot de Sangaspas (162 km), en tot Sparta (246 km).
Veel lopers komen in dat eerste stuk al in de problemen, en slagen er niet in
om binnen de tijd te blijven. Regelmatig valt bijna 40% van de deelnemers
daar al uit. Dat is minder dramatisch dan het lijkt, en heeft ook te maken met
de te soepele toelatingsnorm. Wie 100 km in 10.30 uur heeft gelopen mag al
mee doen. Maar datzelfde tempo (9,5 km/uur) moet in de eerste 50 km ook
al gerealiseerd worden, inclusief de rusttijd bij verzorgingsposten. Eigenlijk
moet je dat tempo “op reserve” kunnen halen (je moet immers nog 200 km
verder), en bij lopers met een PR van 10.30 uur is dat meestal niet het geval.
Bij een strengere toelatingseis, zoals de 9.30 uur bij de 120 van Texel,
zouden er in het eerste deel veel minder uitvallers zijn. Ik wandelde alleen even
als ik wat noodles at, maar na 70 km merkte ik dat de hartslag bij hellingen
flink hoger werd. Uit voorzorg ben ik toen op de hellingen gaan wandelen, want
ik wilde maagproblemen zo lang mogelijk uitstellen. In deze warmte moet je
veel drinken, maar omdat het meeste bloed naar de huid en de werkzame
spieren gaat, kan de maag al dat vocht moeilijk verwerken. Hoe hoger de
hartslag oploopt, hoe groter die problemen worden. Bij alle checkpoints
maakte ik mezelf en mijn pet flink nat, en deed ik een volle spons in een
plastic zakje, dat weer in de plastic zakje, dat weer in de achterzak van
mijn shirt verdween. Halverwege twee verzorgingsposten kon ik me dan nog
eens afsponzen, en daarna de spons ter verkoeling onder de pet doen.
Bij Hellas Can, net over het Kanaal van Korinthe, had ik een marge van drie
kwartier opgebouwd, en later groeide die uit tot ruim anderhalf uur. De
opgebouwde tijdwinst werd meestal besteed aan een langer verblijf bij
verzorgingsposten, door me een paar keer te laten masseren, steeds uitgebreid
te koelen, en de maag weer tot rust te laten komen. Want vooral die maag werd
bij het invallen van de duisternis de zwakke schakel. In Nemea (124 km) begon
ik me echt zorgen te maken, en op advies van Ineke en Monique (de vrouw
van deelnemer Thijs Roest) heb ik voor het eerst in mijn loopleven een
Zantac-pilletje genomen. Bij sommige checkpoints lag namelijk een halve
apotheek uitgestald. Om het pilletje even tijd te geven om te gaan werken,
heb ik ook de bovenbenen nog laten masseren. Het hiermee verspilde kwartier
had ik bij de volgende post al weer goedgemaakt, want heuvelaf haalde ik met
gemak een tempo van 15 km/uur. De benen bleven in puike conditie. Drinken
ging mondjesmaat, en in de nacht heb ik bij de checkpoints regelmatig koffie
of melk met honing geprobeerd. Dat viel meestal wel goed.De aanloop naar
de beruchte Sangaspas was een lange klim van 12 km met hele steile
stukken erin. Die klim werd grotendeels wandelend afgelegd, en dat kwam
de maag weer ten goede. Aan de voet van de Sangaspas trok ik een lange
tight aan om de benen te beschermen tegen de doornachtige struiken,
en de scherpe stenen. Het extra shirt deed ik niet aan want de nacht was
niet zo koud. Al die bewegende Petzl-lampjes tegen de bergwand boden
een spookachtig gezicht, waar ik op hoop van zegen maar achteraan ben
geklauterd. Bovenop de pas had men in de gure wind ook nog een
verzorgingspost ingericht. Gehuld in een warme deken was het daar zelfs
heel gezellig. De afdaling ging over een echt pad, dat bezaaid was met
losse stenen. Af en toe gleed er iemand onderuit, en ik was blij dat ik
heelhuids beneden kwam. Totdat de zon over de heuvels kwam heb ik
in de vlakke en dalende stukken zoveel mogelijk tempo gemaakt, om
weer tijdwinst op te bouwen voor het moeilijkste gedeelte, de lange
hete weg naar Sparta. Om 7 uur bevond ik me in de buurt van het
177 km-punt, mijn eerste officieuze 24 uurs-resultaat.
De voeten van Leonidas gekust
De laatste loodjes
In Tegea (195 km) was Ineke weer paraat voor verzorging. De lange tight kon uit,
de voeten werden verzorgd en opnieuw met vaseline ingesmeerd, ik deed schone
sokken aan, nam rustig de tijd om wat te eten, en liet de benen masseren. Voor je
het weet is er dan al weer een half uur verstreken. Met nog iets meer dan een uur
speling ben ik aan de laatste 50 km begonnen. Veel klimwerk, warm (er werden
temperaturen van 38 graden gemeten), en steeds meer verkeer op de weg. In dit
stuk had de sympathieke Belg Leo Pardaens vorig jaar nog op moeten geven,
, toen zijn lopen volgens ooggetuigen sterk ging lijken op dat van de Zwitserse
Gabriela Andersen-Schiess bij de olympische marathon van Los Angeles.
Op de smalle vluchtstrook van een drukke verkeersweg is dat niet ongevaarlijk.
Hoewel drinken nog steeds niet geweldig ging, bleef ik voortdurend met een marge
van ongeveer een uur lopen. Er kon weinig meer mis gaan. Maar pakweg 15 km
voor Sparta voelde ik bij iedere lichte tempoversnelling het bloed uit mijn hoofd
wegtrekken. Ik begon duizelig te worden, vermoedelijk door zouttekort.
Toen ik Ineke belde, hoorde ik dat zij weer bij de volgende post zou staan,
en ik vroeg haar om alvast bouillon klaar te maken. Blijkbaar had ik iets verkeerd
begrepen, want bij die post stonden geen eigen helpers, dat was 3 km verderop.
Men had wel iets Cup-a soup-achtigs, maar geen heet water. Ik nam de domme
beslissing beslissing dan maar door te lopen naar de volgende post.
Nog dommer was mijn besluit om even later een steentje uit de schoen te verwijderen,
dat me veel pijn aan de opkomende blaren bezorgde. Op het moment dat ik me
voorover boog viel ik even flauw, gelukkig wel naast de vluchtstrook. Met
knikkende knieën ben ik daarna voorzichtig verder gewandeld, terwijl ik steeds
aan verongelukte lopers moest denken: Ben Hagen, Guus Smit, Mieke Pullen…
Bij de verzorgingspost op 10 km van de finish kikkerde ik al gauw weer op na de hete
bouillon, en de door Mik Borsten verzorgde koeling met ijsblokjes. Heel voorzichtig
ben ik verder gegaan, op een drukke weg, waar vaak geen ruimte voor een vluchtstrook
meer was. Langzaamaan kreeg ik weer durf om vrijuit te lopen, en de laatste kilometers
in Sparta liepen zelfs weer lekker. Juist in dat stuk ontbrak de wegaanduiding.
Vertwijfeld keek ik om me heen, liep ik nog wel goed? Uit een kerkgebouw met
beierende klokken kwam een geestelijke enthousiast de weg opgelopen om me aan te
moedigen. Ik vroeg welke kant ik op moest, en hij wees dat ik nog even rechtdoor moest.
Verderop dirigeerde een agent me naar rechts, en ik herkende de lange straat naar het
beeld van Leonidas. Pas als je Leonidas aanraakt, ben je officieel gefinisht.
Onder aanmoedigingen van het publiek legde ik de laatste meters af, terwijl de eigen
tekst op Bachs muziek me nog even door het hoofd schoot. De daad bij dat woord
voegend, maakte ik een officieel einde aan mijn langste ultraloop.
© hardloopnieuws.nl
Door Dik Jagersma
Op weg naar een volgende Checkpoint
Bij de Berenloop vroegen een paar mensen waar het verslag van mijn persoonlijke
ervaringen in de Spartathlon bleef. Voor lopersdie eraan denken om zelf ook eens
mee te doen zijn persoonlijke verhalen over het voorbereiden en lopen van de Spartathlon
gewild leesvoer. Zelf heb ik zulke verhalen ook gelezen,bewaard, en herlezen
Maar mensen die er zelf niet aan moeten denken om verder dan een marathon te lopen,
hebben soms ook belangstelling.Ze willen wel eens lezen hoe anderen zoiets aanpakken,
en wat hun praktijkervaringen zijn. Zulke vragen werden niet beantwoord in een meer
beschouwelijk stuk als de mythe van deSpartathlon”.
Daarom nu alsnog een verhaal met een wat persoonlijker invalshoek.
Incubatietijd
Een Spartathlon loop je niet even in een opwelling. Daar is meestal een langdurig
groeiproces aan vooraf gegaan. Bij mij is het ergensin mijn eerste loopjaar 1998
begonnen. Vlak voordat ik in Amsterdam mijn eerste marathon ging lopen, l
las ik in Runners World een artikel over Wim Epskamp.Die was in de Spartathlon,
samen met Ron Teunisse op een vierde plaats geëindigd. Het pure lopen waar
Wim het over had, met vrijheid en avontuur, sprak mij wel aan.Niet lang daarna werd
Ron Teunisse columnist in dat loopblad, en in zijnlezenswaardige stukjes vormde
de Spartathlon een terugkerend thema. Pas in 2004 deed ik zelf voor het eerst
aan een ultraloop mee.Mijn constante globale belangstelling voor de Spartathlon
werd met Pasen 2005 een stuk concreter.Aan de vooravond van de Zestig van Texel
werd een Duitse documentaire over de Spartathlon vertoond, en Ron Teunisse en
Koos Rademaker vertelden over hun ervaringen in Griekenland. Koos was bij zijn
enige poging al na ruim 100 km uitgevallen, maar had zich goed in deze ultraloop
verdiept, en gaf veel feitelijke informatie. Omdat de hoofdoorzaken van zijn mislukte
missie vrij duidelijk leken (een te geringe trainingsomvang, en een net te lage
basissnelheid),, begon ik er meteen al over na te denken hoe ik zelf de voorbereiding
aan zou pakken. Na Texel nam ik me voor om in drie jaar toe te werken naar de
Spartathlon. In mijn keuze van wedstrijden hield ik daar voortdurend rekening mee.
Zo liep ik vorig jaar de Nacht van Vlaanderen aansluitend op een lange, vermoeiende
en warme treinreis.Dat ging goed, en vanaf dat moment maakte ik me voor de
Griekse nacht ook geen zorgen meer. Ook de training werd grotendeels beïnvloed
door de Spartathlon-plannen. Tijdens vakanties in Zuid-Frankrijk werden de duurlopen
in bergachtige omgeving steeds langer, ook bij hoge temperaturen.En ik ging nog meer
aandacht aan de looptechniek besteden, omdat op dat punt veel (energie)winst te
halen is.Het afgelopen jaar heb ik de trainerscursus loopgroepen gedaan, zodat ik
vertrouwd kon raken met de praktische kant van de BK-loopscholing.
Tot mijn verbazing bleek je met reactief lopen heel goed ultralange afstanden af te
kunnen leggen.
Ook mentale voorbereiding
Regelmatig was ik bezig om, meestal via internet, allerlei soorten informatie over de
Spartathlon in te winnen. Dat proces kwam in een stroomversnelling toen
John Foden (de bedenker van de Spartathlon) vorig jaar een boekje voor debutanten
in de Spartathlon publiceerde. Koos Rademaker nam in Nederland de distributie
voor zijn rekening. Toen ik in de bus naar de start van de Dwars door Drenthe Marathon
toevallig naast Koos zat, zei hij dat het hem speet dat hij niet op jongere leeftijd aan
het Spartathlon-avontuur was begonnen. Hij raadde me aan om er niet te lang mee te
wachten, ik was tenslotte al 52. Die opmerking bleef me bij, en ik begon er rekening
mee te houden dat 2007 wel eens het jaar van de waarheid zou kunnen worden.
De 120 van Texel van dit jaar bestempelde ik als een soort toelatingsexamen voor
de Spartathlon. Hoewel de voorbereiding door een zware griep deels de mist in ging,
wist ik wel binnen de limiet te finishen. De inzinkingen als gevolg van de opgelopen
trainingsachterstand konden redelijk worden opgevangen, en na afloop had ik
nauwelijks spierpijn. Een paar dagen voor de deadline van de inschrijving (31 mei)
hakte ik de Spartaanse knoop maar door. Half juni gingen we al met vakantie,
en omdat het vrijwel de enige regio met goed weer was belandden we opnieuw in
Zuid-Frankrijk. Om de dag deed ik in heuvelachtig terrein een duurloop van ongeveer
de marathonafstand, en de andere dag gingen we samen fietsen. Eén dag in de week
was een rustdag. Bij beklimmingen en afdalingen, waar je in Griekenland ook veel
mee te maken krijgt, probeerde ik verschillende loopstijlen uit. En aan het eind van de
lange duurlopen, als de temperatuur tot een graad of dertig gestegen was, deed ik
mijn best me zo goed mogelijk in te beelden dat ik al in Griekenland liep. Bijna vanzelf
kwam daarbij muziek in mijn gedachten, meestal van Bach. Het slotkoraal uit kantate
BWV 153 kwam het vaakst voorbij, misschien omdat daar de zin “Dass ich mein Lauf
vollenden kan” in voor komt. Op die melodie ging ik tijdens het lopen mijn eigen
teksten bedenken, en die ontwikkelden zich vanzelf als een soort mantra. De slot-
regels werden dan “Al wordt de pijn sterker bij elke pas, kussen zal ik Leonidas”.
Zoiets lijkt misschien wat kinderachtig, maar zulke mentale oefeningen om je
gedachten op een positieve manier helemaal op één doel te focussen, kunnen van
doorslaggevend belang zijn. Alle finishers in de Spartathlon zijn het erover eens dat
het mentale aspect een hele grote rol speelt, en ook daar moet je op trainen.
Fysieke training
Een uitstekende mentale instelling heeft pas zin als je ook fysiek goed getraind bent.
Je moet dus voldoende kilometers in de benen hebben. Maar hoeveel is genoeg?
In de verslagen van deelnemers uit voorgaande jaren komen regelmatig trainingsweken
van 250 km of meer voor. Hoe meer hoe beter, lijkt soms het devies te zijn. Daar heb
ik me dus niet aan gewaagd. Ik zou niet weten hoe ik dan nog voldoende rust
(ook een belangrijke trainingsvorm) moest inplannen, en het blessurerisico werd me te
groot. Volgens velen deed ik dus te weinig. Vorig jaar liep ik gemiddeld nog geen 90 km
per week, en dan tel ik de omgerekende fietskilometers ook mee (30 km fietsen =
10 km lopen), want ik combineer lopen steeds met fietsen (en schaatsen).
Na Texel werd dat omgerekende totaal geleidelijk opgevoerd, en in 20 weken kwam ik
tot een gemiddelde van bijna 150 km per week. Daarnaast heb je dan nog het item van
de langste afstand waarmee je ervaring hebt opgedaan. In allerlei artikelen en in
contacten met ultralopers stuitte ik voortdurend op het dogma dat je voor een
Spartathlon op z n minst een 24 uur moet hebben gelopen, liefst met een afstand van
ongeveer 200 km. Ik was het ermee eens dat zoiets wel verstandig was, Maar was
het ook noodzakelijk? Mijn langste afstand was de 120 km van Texel dit jaar.
Toch was ik er van overtuigd dat het niet onverantwoord was om op die basis aan de
Spartathlon te beginnen. Drie weken voor de start in Athene had ik mijn piekweek
(215 km), met de RUN van Winschoten erin. Voor het eerst sinds jaren was het in
Winschoten niet te warm. Ideale omstandigheden dus om een aanval op je PR te
doen. Toch hield ik me aan mijn trainingsopzet: negen rondjes van 10 km/uur,
en een laatste ronde van 12 km/uur. Toen ik de volgende dag nauwelijks vermoeidheid
voelde en weinig spierpijn had, voelde ik me fysiek ook klaar voor de Spartathlon.
Details zijn belangrijk
Lopen is een continu leerproces, maar in de voorbereiding op een Spartathlon moet
je wel heel goed bij de les blijven. Je mag eigenlijk geen aspect onderschatten,
want schijnbare details kunnen uitgroeien tot beslissende factoren. Schoeisel, kleding,
voetverzorging, bescherming tegen zonnebrand en nachtelijke kou, eten en drinken,
kennis van het parcours, alles speelt een rol, en je blijft er tot op het laatste moment
mee bezig. De ideale schoen voor zowel lange afstanden met middenvoetlanding
als snelle afdalingen met hiellanding vond ik pas begin juni (de Saucony Triumph 4).
Voor het zelf meenemen van drinken schakelde ik over op een heuptas
met een scheef zittende bidon van 750 ml. Dat kost veel minder tijd om bij te vullen
dan een gordel met kleine flesjes. Tot op het laatst bleef ik verschillende soorten
sportdrank uitproberen, want als je in extreme omstandigheden iets te kiezen hebt,
wordt de kans groter dat er iets bij zit wat je wel naar binnen kunt krijgen. Bij het
vastere voedsel koos ik vooral voor noodles, Go-gel, bananen en koek. Er zijn
in totaal 75 verzorgingsposten, waar je ook eigen spullen kunt afgeven. Dat is
handig als je zelf geen begeleiding bij je hebt, maar dan moet je wel de tijd nemen
om een uitgekiend consumptieschema op te stellen. Ik had gelukkig mijn vrouw
mee, en hoefde zoiets alleen uit te dokteren voor de eerste 80 km (dan is eigen
hulp niet toegestaan) en voor het nachtelijk stuk waarin Ineke zou proberen wat
te slapen. Van lopers die Sparta niet gehaald hebben hoor je vaak verhalen over
langdurige frustraties. Heel begrijpelijk als je jarenlang naar zoiets hebt toegeleefd,
en er een half jaar keihard voor hebt getraind. Om me bij voorbaat in te dekken
tegen zo n depressie, hebben wij de Spartathlon ondergebracht in een echte vakan-
tie. Elf dagen voor de start reden we naar Venetië, en van daaruit namen we de boot
naar Patras. Zo konden we met de eigen auto eerst een weekje door Griekenland
toeren, en had ik voldoende tijd om te acclimatiseren en een deel van de route te
verkennen. Bijkomend voordeel was dat ik alle spullen mee kon nemen die ik nodig
dacht te hebben. De temperaturen lagen die week in Griekenland meestal rond de
26 graden, maar uitgerekend de twee dagen van de Spartathlon zouden de warmste
van de hele vakantie worden. Bij maximum temperaturen van 26 graden zou ik
weg zijn gegaan op een schema van 32 uur, maar door de verwachte hitte liet ik
dat plan meteen los. Uitlopen werd het enige doel, de tijd deed er niet meer toe.
Ik vreesde vooral de hitte in het laatste stuk. s Avonds voor de start sprak ik nog
even met Carel Schrama. Ook hij had als langst gelopen afstand de 120 van Texel
staan. Toch bleken we beiden vol vertrouwen, en schatten we de kans op uitlopen
hoger in dan de kans op uitvallen.
De laatste meters in Sparta
De loop
Bij de start, om 7 uur s ochtends bij de Akropolis, was het al meer dan 20 graden.
Met een politie-escorte werden we door de toch al chaotische ochtendspits van
Athene geloodst, en daarna belandden we op de vluchtstrook van de snelweg naar
Korinthe. Om niet teveel schadelijke dampen binnen te krijgen heb ik die eerste
25 km uitsluitend door de neus geademd. Daarna liepen we meestal op rustiger
wegen langs de kust, met prachtige vergezichten over zee. Het begon al snel
warm te worden, en in dorpjes zag ik regelmatig 34 graden op de digitale
thermometers staan. Zo soepel mogelijk lopend probeerde ik bij Hellas Can
(81 km) een redelijke voorsprong op het toegestane tijdschema te hebben.
Want de regels zijn vrij streng. Wie na de limiettijd bij een checkpoint komt,
wordt uit de strijd genomen. Eigenlijk bestaat de Spartathlon uit drie gedeelten:
tot Hellas Can (81 km), tot de Sangaspas (162 km), en tot Sparta (246 km).
Veel lopers komen in dat eerste stuk al in de problemen, en slagen er niet in
om binnen de tijd te blijven. Regelmatig valt bijna 40% van de deelnemers
daar al uit. Dat is minder dramatisch dan het lijkt, en heeft ook te maken met
de te soepele toelatingsnorm. Wie 100 km in 10.30 uur heeft gelopen mag al
mee doen. Maar datzelfde tempo (9,5 km/uur) moet in de eerste 50 km ook
al gerealiseerd worden, inclusief de rusttijd bij verzorgingsposten. Eigenlijk
moet je dat tempo “op reserve” kunnen halen (je moet immers nog 200 km
verder), en bij lopers met een PR van 10.30 uur is dat meestal niet het geval.
Bij een strengere toelatingseis, zoals de 9.30 uur bij de 120 van Texel,
zouden er in het eerste deel veel minder uitvallers zijn. Ik wandelde alleen even
als ik wat noodles at, maar na 70 km merkte ik dat de hartslag bij hellingen
flink hoger werd. Uit voorzorg ben ik toen op de hellingen gaan wandelen, want
ik wilde maagproblemen zo lang mogelijk uitstellen. In deze warmte moet je
veel drinken, maar omdat het meeste bloed naar de huid en de werkzame
spieren gaat, kan de maag al dat vocht moeilijk verwerken. Hoe hoger de
hartslag oploopt, hoe groter die problemen worden. Bij alle checkpoints
maakte ik mezelf en mijn pet flink nat, en deed ik een volle spons in een
plastic zakje, dat weer in de plastic zakje, dat weer in de achterzak van
mijn shirt verdween. Halverwege twee verzorgingsposten kon ik me dan nog
eens afsponzen, en daarna de spons ter verkoeling onder de pet doen.
Bij Hellas Can, net over het Kanaal van Korinthe, had ik een marge van drie
kwartier opgebouwd, en later groeide die uit tot ruim anderhalf uur. De
opgebouwde tijdwinst werd meestal besteed aan een langer verblijf bij
verzorgingsposten, door me een paar keer te laten masseren, steeds uitgebreid
te koelen, en de maag weer tot rust te laten komen. Want vooral die maag werd
bij het invallen van de duisternis de zwakke schakel. In Nemea (124 km) begon
ik me echt zorgen te maken, en op advies van Ineke en Monique (de vrouw
van deelnemer Thijs Roest) heb ik voor het eerst in mijn loopleven een
Zantac-pilletje genomen. Bij sommige checkpoints lag namelijk een halve
apotheek uitgestald. Om het pilletje even tijd te geven om te gaan werken,
heb ik ook de bovenbenen nog laten masseren. Het hiermee verspilde kwartier
had ik bij de volgende post al weer goedgemaakt, want heuvelaf haalde ik met
gemak een tempo van 15 km/uur. De benen bleven in puike conditie. Drinken
ging mondjesmaat, en in de nacht heb ik bij de checkpoints regelmatig koffie
of melk met honing geprobeerd. Dat viel meestal wel goed.De aanloop naar
de beruchte Sangaspas was een lange klim van 12 km met hele steile
stukken erin. Die klim werd grotendeels wandelend afgelegd, en dat kwam
de maag weer ten goede. Aan de voet van de Sangaspas trok ik een lange
tight aan om de benen te beschermen tegen de doornachtige struiken,
en de scherpe stenen. Het extra shirt deed ik niet aan want de nacht was
niet zo koud. Al die bewegende Petzl-lampjes tegen de bergwand boden
een spookachtig gezicht, waar ik op hoop van zegen maar achteraan ben
geklauterd. Bovenop de pas had men in de gure wind ook nog een
verzorgingspost ingericht. Gehuld in een warme deken was het daar zelfs
heel gezellig. De afdaling ging over een echt pad, dat bezaaid was met
losse stenen. Af en toe gleed er iemand onderuit, en ik was blij dat ik
heelhuids beneden kwam. Totdat de zon over de heuvels kwam heb ik
in de vlakke en dalende stukken zoveel mogelijk tempo gemaakt, om
weer tijdwinst op te bouwen voor het moeilijkste gedeelte, de lange
hete weg naar Sparta. Om 7 uur bevond ik me in de buurt van het
177 km-punt, mijn eerste officieuze 24 uurs-resultaat.
De voeten van Leonidas gekust
De laatste loodjes
In Tegea (195 km) was Ineke weer paraat voor verzorging. De lange tight kon uit,
de voeten werden verzorgd en opnieuw met vaseline ingesmeerd, ik deed schone
sokken aan, nam rustig de tijd om wat te eten, en liet de benen masseren. Voor je
het weet is er dan al weer een half uur verstreken. Met nog iets meer dan een uur
speling ben ik aan de laatste 50 km begonnen. Veel klimwerk, warm (er werden
temperaturen van 38 graden gemeten), en steeds meer verkeer op de weg. In dit
stuk had de sympathieke Belg Leo Pardaens vorig jaar nog op moeten geven,
, toen zijn lopen volgens ooggetuigen sterk ging lijken op dat van de Zwitserse
Gabriela Andersen-Schiess bij de olympische marathon van Los Angeles.
Op de smalle vluchtstrook van een drukke verkeersweg is dat niet ongevaarlijk.
Hoewel drinken nog steeds niet geweldig ging, bleef ik voortdurend met een marge
van ongeveer een uur lopen. Er kon weinig meer mis gaan. Maar pakweg 15 km
voor Sparta voelde ik bij iedere lichte tempoversnelling het bloed uit mijn hoofd
wegtrekken. Ik begon duizelig te worden, vermoedelijk door zouttekort.
Toen ik Ineke belde, hoorde ik dat zij weer bij de volgende post zou staan,
en ik vroeg haar om alvast bouillon klaar te maken. Blijkbaar had ik iets verkeerd
begrepen, want bij die post stonden geen eigen helpers, dat was 3 km verderop.
Men had wel iets Cup-a soup-achtigs, maar geen heet water. Ik nam de domme
beslissing beslissing dan maar door te lopen naar de volgende post.
Nog dommer was mijn besluit om even later een steentje uit de schoen te verwijderen,
dat me veel pijn aan de opkomende blaren bezorgde. Op het moment dat ik me
voorover boog viel ik even flauw, gelukkig wel naast de vluchtstrook. Met
knikkende knieën ben ik daarna voorzichtig verder gewandeld, terwijl ik steeds
aan verongelukte lopers moest denken: Ben Hagen, Guus Smit, Mieke Pullen…
Bij de verzorgingspost op 10 km van de finish kikkerde ik al gauw weer op na de hete
bouillon, en de door Mik Borsten verzorgde koeling met ijsblokjes. Heel voorzichtig
ben ik verder gegaan, op een drukke weg, waar vaak geen ruimte voor een vluchtstrook
meer was. Langzaamaan kreeg ik weer durf om vrijuit te lopen, en de laatste kilometers
in Sparta liepen zelfs weer lekker. Juist in dat stuk ontbrak de wegaanduiding.
Vertwijfeld keek ik om me heen, liep ik nog wel goed? Uit een kerkgebouw met
beierende klokken kwam een geestelijke enthousiast de weg opgelopen om me aan te
moedigen. Ik vroeg welke kant ik op moest, en hij wees dat ik nog even rechtdoor moest.
Verderop dirigeerde een agent me naar rechts, en ik herkende de lange straat naar het
beeld van Leonidas. Pas als je Leonidas aanraakt, ben je officieel gefinisht.
Onder aanmoedigingen van het publiek legde ik de laatste meters af, terwijl de eigen
tekst op Bachs muziek me nog even door het hoofd schoot. De daad bij dat woord
voegend, maakte ik een officieel einde aan mijn langste ultraloop.
© hardloopnieuws.nl
dinsdag 5 februari 2008
geschreven door ultraloper Leo Pardaens winnaar ultracup 2007
Op bovenstaande foto ziet je Leo Pardaens . Dat smaakt hé Leo ...
Eerbetoon aan Leo…
Een van de laatste der Mohikanen!
Leo´kruiste’ mijn pad voor het eerst in 2000. Het was tijdens de 50-km loop op het autocircuit te Zolder.
Ik had nog nooit eerder over hem gehoord, kende hem dus uiteraard niet, maar het lopende ultravolkje deed er een warme oproep voor hem. De langharige Antwerpse facteur, Patrick Kloek, was de initiatiefnemer.
Wij handtekenden er een ansichtkaart als steunbetuiging voor een spoedig en geheel herstel…
Leo was namelijk, tijdens het rangeren van 2 treinstellen in de Antwerpse haven, een paar meters lager gevallen en lag toen zwaar gekwetst in een ziekenhuis. Alles wat kon breken was gebroken naar het scheen, een half mirakel heette het dat hij nog leefde… en een heel als hij terug ’ de oude’ werd !
…En hij werd terug ’de oude’…
Vanaf toen heb ik weet van ene Leo Van Tichelen.
De volgende jaren vond ik vaak zijn naam in ultra-uitslagen, meer niet.
Het afgelopen jaar had ik, door omstandigheden, vaak in rechtstreekse confrontatie, met hem te doen.
De eerste, bizarre ontmoeting was in de nacht, tijdens de ’ nacht van Vlaanderen´, ergens ´te velde´, tussen kilometer 85 en kilometer 90. Ik sukkelde al een aantal kilometers met coördinatieproblemen en het lopen verliep erg moeizaam. Met 3 kwamen ze, ze passeerde me…. ’’”Hier se, nog ne Leo””… ah, dat was dus Leo Van Tichelen. Als een trein rolden ze over me heen. Hij zou me nog 25 minuten aan de broek smeren en als 15de finishen, 6 plaatsen voor me!
Toen ik Jos Cleemput mailde om raad ivm de spartathlon, verwees hij me door naar Leo Van Tichelen ’ mister Spartathlon’ wordt in het Belgisch (internationaal) ultrawereldje genoemd, zo luidde zijn melding.
30 juli 2005, ik legde echter mijn oor te luisteren bij mijn goede maat Edwin Lenaerts. Ook een Griekse halfgod met Spartathlontrofee. Met Leo had hij al een paar keer rechtstreeks te doen gehad. Naar aanleiding van ’Sakura-michi ‘, de 250 km loop van de kersenbloesems, het Japanse alternatief voor de Griekse Spartathlon, waar beiden in april laatstleden hadden moeten opgeven, had Edwin niet de beste herinneringen aan Leo overgehouden. Een zogenaamde ’destructieve tactiek ’lag aan de basis van het dispuut. Andere ultralopers beaamden me een gelijkaardige wrevel tov Leo, ik nam objectief, onbewust en onwillekeurig akte hiervan.
Op het Europees kampioenschap begin september in Winschoten liep ik na de inschrijving en het ophalen van de loopnummers Polleke Beckers tegen het lijf, Leo vertoefde in zijn gezelschap. Paul had me reeds gouden tips gegeven voor de nakende Spartathlonavontuur en nu lichtte hij dat nogmaals uitgebreid toe.
Het oponthoud werkte blijkbaar op Leo ’s zenuwen die aanmaande ’voort maken’…
’s Anderdaags, aan 83 km moedigde Leo me aan en reikte me cola aan… Hij was eerder, na 50 km, uitgestapt, kwestie van niet al te diep te gaan en zich alzo te sparen voor zijn 13de Spartathlon!
Woensdag 28 september, Athene, londenhotel, Leo is op de afspraak van de grote confrontatie!
Drie vaste begeleiders vormen zijn entourage. Leo kwam over als een waterval. Hij was een ’oude rot’ in dit kader en herkende menig tegenstrever. Hij kende alle knepen van dit vak en toch… dit jaar was de aanpak anders, veel professioneler ’dan in zijn beste jaren’, zo verzekerde hij me.
Dr. Claes was nu zijn raadsman. Leo wou dit jaar absoluut voor de 10de maal finishen!
Eens eindigde hij op een 7de stek, binnen de 30 uur. Had hij toen geweten en gedaan wat hij wist, dan zat er wellicht wel een podiumplaats in.
Op deze 2 voorbereidingsdagen vertelde hij me ronduit zijn hele voorgeschiedenis. Zijn val bij het rangeren tussen 2 treinwagons, het moeizame herstel en zijn ’comeback’op het hoogste niveau en zijn ’geheim’…Hij had een speciale ’beschermengel’, Onze-Lieve-Vrouw!
Al negen keer lukte hem het hier te finishen, dit was zijn dertiende deelname….
Hij had overschot van allerlei ‘gerief’. Had Hij stopte me al de spullen die hij teveel had toe.
Van een doos dorstlesser, over energiepoeder tot een drinkbus en 24 plastiekzakjes ’leppin’…,het was alsof Sinterklaas bij me passeerde. Mijn organisatie werd plots concreter en overzichtelijker. Een vast plan verving plots mijn vooraf doordacht geïmproviseerde organisatie.Hij zocht ook mijn gezelschap, hij kende mijn gedrevenheid en mijn ambities. Hij pleitte vurig om ook eens aan te zetten in de Japanse sakura-michi.
Hij vertelde met nadruk en deed erg druk, hij had een oordeel over alles en iedereen. Ik luisterde aandachtig en liet hem betijen.
Op de ochtend van 30 september, 6 uur, zette hij zich naast mij op de bus die ons voerde naar de Acropolis.
Een laatste groepsfoto met 6 Belgen, ’het plaatje’voor zijn archief…Hij nam het zeer ernstig met ’zijn vak’. Het zou zijn laatste keer zijn, zo had hij zijn vrouw beloofd, 10 maal zegevieren is een schoon en rond getal. Dit keer ging het hem nogmaals lukken, hij was er rotsvast van overtuigd…’maar met de Spartathlon weet men nooit !’ getuigde hij met evenveel vastberadenheid.
Onderweg ’wachtte’hij me op, gaf goed bedoelde raad, maande aan tot ’niet treuzelen’toonde de kneepjes in secondenwinst, verbaal en in de praktijk, en gaf commentaar op alles en nog wat.
Hij kende elke strook en wist precies wat komen ging!
Ik had de raad, me niet te laten ’op sleeptouw’ nemen door Leo, gesuggereerd door ’de anderen’, goed in mijn oren geknoopt. Trouwens me latten opjutten pakt bij mij niet.
Toen ik na zowat 60 kilometer last begon te krijgen van een sputterende rechterknie, aarzelde Leo even.
Hij bleef nog een tijdje bij me ’hangen’, reikte me drank aan, ontfermde zich over me en wist me te sussen door te zeggen dat bij avondval de temperatuur zou afkoelen en zo het lopen zou verlichten…Toen namen we afscheid, hij liep’door’!
Aan de eerste grote post, daar waar de begeleiders voor het eerst assistentie mochten bieden, nl. bij ’the ancient wall at the entrance of Hellas Can’ vertrok Leo juist toen ik arriveerde. Alleen onze blikken kruisten elkaar.
Tussen de olijfgaarden van de Pelopponessos, wanneer de zon weliswaar, over haar hoogtepunt heen, nog fel brandde en ik pijnverbijtend wat ritme probeerde te maken en zo met enige regelmaat een loper passeerde, had ik wijselijk mijn pet de klip voor de ogen geslagen en wapperde de luifel in mijn nek…
En plots, na het passeren, een bekende stem die me nariep! “He, de Leo!” Ik keek instinctief om, en inderdaad, ik was ’die andere Leo’ gepasseerd zonder het te merken!
Dus ging het niet zo goed met hem, was mijn impulsieve gedachte. Mijn ritme gebood me echter dezelfde pas te vervolgen wijl het ging, Leo bleef achter!
Maar mijn ritme stokte bij tijd en wijlen en de kniepijn verergerde.
Wat ik vermoedde gebeurde, Leo kwam schoorvoetend weer bij mij aansluiten. We liepen een paar honderden meters zij aan zij, zonder woorden, ieder in zijn gedachtewereld verzonken. Toen, bij een afdaling, moest ik hem weer laten gaan…Hij is beetje bij beetje van mij ’weggegleden’ .
Aan km 113 was voor mij het leed geleden en was de Spartathlon anno 2005 definitief voorbij.
In de donkerte langsheen de weg op naar Ancient Nemea, km 124, zagen we Leo nog eens, het wegdek was nat, het regende zachtjes. Ik lag lang uitgestrekt op de achterste bank van mijn zoon’s wagen, we riepen Leo moed toe!
’s Anderdaags rond half elf belandden we in bevoorradingspost nr 59 ’at a small framhouse and a big tree (right)’. Leo vertrok er net, zijn begeleiders waren moe en ze verhaalden dat ook Leo het moeilijk had. Hij was al een paar keren gevallen…’verkeerde keuze van schoeisel’ was wellicht een der oorzaken.
Mijn voorraad-van hem-onderweg kwam nu extra goed van pas! We reden richting Alea en passeerden hem nogmaals voorbij Kamari op de brede, enige verkeersader Tripoli – Sparta. Hij, vechtend tegen regen en wind, maar vooral vechtend tegen zichzelf – dan weer stappend, dan weer lopend – niet aflatend!
Wouter nam een laatste foto, we riepen: ”Alle, Leo, volhouden!” Toen reden we door.
We zagen Leo hier voor het laatst!
Achteraf vernamen we zijn gedwongen opgave.
Op 17 km van het einddoel, Sparta-Leonidas! Verplichtte de medische staf hem te stoppen.
Rugpijnen lieten ’normaal’ functioneren niet meer toe…
In een opgenomen interview voor radio 2 vertelde Leo zijn wedervaren… Ik heb het tot op heden nog niet beluisterd.
Dinsdagavond 30 november.
Ik kijk mijn mailbox na, stuit per toeval op een internetsite ’ultralopen’ en lees…
’In memoriam Leo Van Tichelen’
Ik kreeg een schok door mijn lijf, ik stond perplex…
Ongeloof overviel me, zeg dat het niet waar is!
Wat was Leo overkomen? Ik stond voor een raadsel…
Op vrijdag 25 november 2005 op zijn werk in de Antwerpse haven is een chemische lading ontploft en liet een arbeider het leven, dat hadden we ’s avonds in het algemeen VRT 1 nieuws gehoord…zonder meer.
Leo, woonachtig in Malle, was er technieker voor dat chemische bedrijf…
Het tweede zware werkongeval heeft Leo dus niet overleefd!
Leo was in zijn 51ste levensjaar, hij was een vechter, maar nu heeft hij zich moeten gewonnen geven.
Zijn droom, 10 maal de Spartathlon uitlopen, heeft hij maar van een haar gemist.
Dag op dag 2 maanden na onze laatste confrontatie, op 1 december werd Leo begraven… Ik lag toen op de operatietafel, de sparthatlonknie werd bijgewerkt!
Het ultravolkje zal Leo missen.
Ik onthoud van hem zijn openheid, zijn gulheid en zijn gedrevenheid.
Hij kan zeker zeggen dat hij iets met zijn leven heeft gedaan...
En Onze-Lieve-Vrouw zal zeker goed voor hem zorgen, dat geloofd hij als een rots, en ik met hem.
Leo bedankt voor al het goede dat ik van jou ondervinden mocht.
Ik zal nog vaak aan je denken… vooral in die harde omstandigheden wanneer ’hulp van hierboven’ meer dan welkom is… Ik heb nooit op jou gerekend, toch heb je mij belangloos en spontaan geholpen.
Dat vergeet ik nooit!
Leo + Leo 10 maal de Spartathlon, dat moet kunnen…
Als het God, Onze-Lieve-Vrouw en Leo-van-hierboven belieft maak ik zijn, jouw 10de Spartathlon rond!
Leo, het ga je goed, rust nu in vrede!
Getekend, je ’naam´-’lot’- en bontgenoot voor altijd!
Een SpartaanDank je Leo Pardaens voor dit verslag. 'k Hoop dat je het me niet kwalijk neemt dat ik dit zonder meer in "Ons Hoekje " zette.
Abonneren op:
Posts (Atom)