24 uren Izegem
door Joseph Buteneers op maandag 24 januari 2011 om 19:31 
'
Sinds 1977 staat bij Ivac het eerste weekend van juli altijd in het teken van een eigen sportevenement. Van 1977 tot 1981 waren dat de pistemeetings voor de recreatieve sportbeoefenaars.
In 1982 pakte Ivac uit met een eerste recreatieve ultraloop: de zes uren van Izegem. Van negen uur in de morgen tot drie uur in de namiddag kregen de deelnemers de kans te bewegen op de Izegemse atletiekpiste. Maar liefst 317 atleten trokken naar Izegem. Dit initiatief werd herhaald in 1983 (357 deelnemers) en 1984 (454 deelnemers).
In 1985, het tiende Ivac-werkjaar, poetste het bestuur al zijn organisaties wat op. Van de ‘6 uren' maakte Ivac zelfs de '24 uren'.
Aanvankelijk was dit bedoeld als ludieke actie, want wie zou er nu 's nachts komen lopen of wandelen? Bij de start werd het bestuur verrast door zeven deelnemers die meedeelden dat ze de intentie hadden om 24 uren op de atletiekpiste te blijven. De organisatie was duidelijk verrast en meteen werden ze met enkele hiaten geconfronteerd: te weinig medische hulp en technische uitrusting, geen bevoorrading en ook geen wedstrijdreglement. Toch verliep alles, de omstandigheden in acht genomen, opperbest. Herman Vanderbeke uit Tielt won de ultraloop met 181,6 km. Deelnemers (428) en toeschouwers waren zo enthousiast over het nieuwe initiatief, dat een volgende uitgave niet kon uitblijven.
Aanvankelijk was dit bedoeld als ludieke actie, want wie zou er nu 's nachts komen lopen of wandelen? Bij de start werd het bestuur verrast door zeven deelnemers die meedeelden dat ze de intentie hadden om 24 uren op de atletiekpiste te blijven. De organisatie was duidelijk verrast en meteen werden ze met enkele hiaten geconfronteerd: te weinig medische hulp en technische uitrusting, geen bevoorrading en ook geen wedstrijdreglement. Toch verliep alles, de omstandigheden in acht genomen, opperbest. Herman Vanderbeke uit Tielt won de ultraloop met 181,6 km. Deelnemers (428) en toeschouwers waren zo enthousiast over het nieuwe initiatief, dat een volgende uitgave niet kon uitblijven.
Voor de tweede uitgave werden alle leemtes zo goed als mogelijk opgevuld. Negen ultralopers daagden op en voor het eerst slaagde een deelnemer er in om meer dan 200 km af te leggen, de internationale grens in de ultraloopwereld. Patrick Colle (Tielt) won met 209,65 km, meteen de vierde beste Belgische prestatie van 1986. De ultralopers liepen in de buitenste baan en de recreanten konden gebruik maken van de overige banen. Een lint scheidde de beide groepen van elkaar, zodat ‘hazen' niet mogelijk was. Topsport samenbrengen met volkssport is een visie, die voor beider beoefenaars heilzaam kan zijn. Voor de jogger is het boeiend en leerrijk om te zien dat toppers ook kunnen afzien. Anderzijds heeft de ultraloper een klankbord nodig, dat hem uit zijn isolement haalt, waarin hij door de traditionele atletiekmiddens vaak gehouden wordt.
De ultralopers werden na afloop gehuldigd in zaal Iso met enkele prachtige naturaprijzen. Ook de joggers werden niet vergeten. Aansluitend konden zij deelnemen aan een reuzentombola. Traditioneel waren de vier fietsen als hoofdprijzen.
Jos Cleemput, toen voorzitter van de Vlaamse Wandel en Jogging Liga (V.W.J.L., nu AKTIVIA), zorgde voor internationale erkenning voor ‘de 24 uren van Izegem'. Zelf organiseerde hij in Haren, maar wegens financiële redenen gaf hij forfait. Hij wierp zich vanaf dan op als propagandist voor de schoenenstad, die toen als enige 24-uren-race op een atletiekpiste overbleef in ons land.
Aan de start van de derde (bloedhete) editie in 1987 verschenen er drie buitenlanders aan de start: de Duitser Hanz Porz, de Nederlanders Hans Kuypers en Henk Noor. Porz vestigde een nieuw Westduits record met 225 km. De Belgische Angela Mertens (echtgenote van Jos Cleemput) keerde huiswaarts met een nieuw drievoudig Belgische record: 214,797 km in 24 uren, BR 100 mijl en BR 200 km. Lendeledenaar Christiaan Verhelle werd met 188,491 km kampioen van West-Vlaanderen.
Aan de start van de derde (bloedhete) editie in 1987 verschenen er drie buitenlanders aan de start: de Duitser Hanz Porz, de Nederlanders Hans Kuypers en Henk Noor. Porz vestigde een nieuw Westduits record met 225 km. De Belgische Angela Mertens (echtgenote van Jos Cleemput) keerde huiswaarts met een nieuw drievoudig Belgische record: 214,797 km in 24 uren, BR 100 mijl en BR 200 km. Lendeledenaar Christiaan Verhelle werd met 188,491 km kampioen van West-Vlaanderen.
Slecht weer, maar toch vielen er veel records te noteren in 1988. Porz won andermaal en vestigde een nieuw wedstrijdrecord: 228,823 km. De Turk Meric Sukru dankte de aanwezigheid van de Turkse pers en televisieploeg met een nationaal record voor zijn thuisland: 205,505 km. Angela Mertens pakte uit met een nieuw wereldrecord bij de dames: 226,237 km. De I.A.U. (International Association of Ultrarunners) stond zeer sceptisch tegenover deze prestatie. Maar Ivac had twee sterke troeven in handen: de piste werd voor de start opgemeten door een officiële landmeter (de heer Paul Demyttenaere) en Ivac had een eigen ingenieursteam dat een vernuftig computerprogramma ontwierp om de ronden beter en correcter bij te houden. Het wereldrecord werd pas in 1989 officieel erkend.
Laurent Deweer (zaakvoerder Deweer BVBA) en Eddy Stragier (bestuurslid Ivac), twee ingenieurs, hadden alle nationale en internationale organisaties in de wereld van de ultraloop perplex doen staan met hun informaticasysteem, dat als een wereldprimeur werd beschouwd. In de rug gesteund door Siemens (leverancier van Programmable Logical Controllers) en Promatic (dealer voor Vlaanderen) gingen beiden aan het werk om een programma te maken, waarbij de verrichtingen van de ultralopers permanent konden worden geregistreerd. De hardware werd door beide genoemde firma's ter beschikking gesteld. Het resultaat van deze knowhow bleek na afloop van een verbluffend hoge kwaliteit te zijn. De deelnemers moesten wel bij iedere doorkomst hun hand laten passeren voorbij een elektronisch oog, dat opgesteld werd per atleet aan zijn startplaats. Dit laatste resulteerde in een gegevensbank over de wedstrijd, die ten goede kwam van de deelnemers, de begeleiders en de toeschouwers. Om het uur werd er een tussenstand opgemaakt en wist men perfect hoe de wedstrijd verliep. Ook per atleet was er een individuele prestatietabel beschikbaar. Iedere rondetijd stond op die tabel vermeld, als mede de snelheid en de bereikte totale afstand. Beide vorsers deden deze opdracht volkomen vrijwillig en zonder financiële vergoeding, wat door de organisatie erg geapprecieerd werd.
Toch werd alles ook nog eens manueel bijgehouden, zodat met op het einde een duidelijke controle had over de betrouwbaarheid van het systeem.
Een minder prettig neveneffect van al dat succes was het knokken op een plaatsje te bekomen bij de 20 uitverkorenen, want meer deelnemers liet Ivac niet toe voor de ultraloop. Bij die twintig reserveerde de organisatie altijd enkele plaatsen voor locale deelnemers, die soms tot de verbeelding sprekende prestaties neer wisten te zetten. Motivatie is dikwijls belangrijker dan een grote naam.
De Iranese Londenaar James Zarei verpulverde in 1989 het wedstrijdrecord van Porz en bracht het op 254,819 km. De wereldbestprestatie in dit jaar zou later nooit meer verbroken worden in Izegem. Zarei won later op het jaar nog de internationale klassieker ‘de Vredeskoers Nagasaki-Hiroshima'. Zijn reactie na afloop was zeer duidelijk: ‘Izegem is the best 24 hours contest in the whole world'.
Koude en regen beheersten de editie van 1990, maar met 6 verschillende nationaliteiten (Belg, Duitser, Iranees, Fin, Schot en Nederlander) aan de start kon het van bij de start niet meer stuk. De buitenlanders gokten en verloren. De Belg William Verdonck, die lange tijd zweepte met een nationaal record, strandde op 222,209 km en kreeg de lauwerkrans van de overwinnaar. Opmerkelijk, maar niet verrassend, was ook de financiële steun die de Europese Commissie in 1990 schonk aan de organisatie.
Atleten uit het Oostblok deden hun intrede in 1991. De Oekraïner Vladimir Konoplev (winnaar) en twee Tsjechische ultralopers verschenen aan de start. Ondanks de wolkbreuken, de donder en de ondergelopen piste slaagde Christiaan Verhelle erin om tweede te worden. Izegemse judoka Ulla Werbrouck kreeg de eer om het startschot te geven.
Ook twee Belgische atletiektoppers op de 100 km kwamen in Izegem een kijkje nemen tijdens de zevende uitgave. Jean-Paul Praet en Diana Blieck waren zeer onder de indruk. Diana besloot zelfs die dag om zich ook eens aan de '24 uren van Izegem' te wagen. En ze hield haar woord.
Veel belangstelling, schitterende prestaties en mooi weer kenmerkten de '24 uren van Izegem 1992'. Winnaar Valery Goubar (Rus) eindigde met zijn 246,070 km dicht bij het wedstrijdrecord van Zarei. Dirk Ballon werd tweede op een zucht van het Belgisch record. Dit keer mocht André Bourgeois (toen minister) het startschot geven.
De vorige edities was er steeds een beperkte animatie voor deelnemers en publiek. Een heuse proloog in de vorm van een ludieke beroepenrace was een vast onderdeel op deze organisatie.
In 1993 stond de jeugd centraal en er werd voor het eerst een groots animatieprogramma in elkaar gebokst. Tot in de late uren speelde onder andere de Izegemse band “the Travellin' Combis” de pannen van het dak. Deze nieuwe aanpak lokte een paar duizend toeschouwers naar het Izegemse stadion, de bar werd onder de voeten gelopen.
In 1993 stond de jeugd centraal en er werd voor het eerst een groots animatieprogramma in elkaar gebokst. Tot in de late uren speelde onder andere de Izegemse band “the Travellin' Combis” de pannen van het dak. Deze nieuwe aanpak lokte een paar duizend toeschouwers naar het Izegemse stadion, de bar werd onder de voeten gelopen.
Alfons Vekemans won voor het eerst te Izegem. Goubar en Rik Tyskens vervolledigden het podium. Ook de recreanten lieten een record optekenen: ongeveer 12 000 kilometer legden ze samen af tijdens die 24 uren. Sommigen sloegen zelf hun tentje op naast de piste om ook 's nachts af en toe enkele rondjes af te haspelen. Met de ultralopers inbegrepen, namen er 541 atleten deel aan deze 8 ste uitgave.
Na de jeugd stonden de senioren centraal bij Ivac. Zij kregen voor hun prestaties meer tombolaloten dan voorheen. Een uitgebreid sport- en muziekprogramma lokten opnieuw de massa naar de atletiekpiste. Dit werkte blijkbaar ook stimulerend bij de ultralopers, want met zijn zessen haalden ze de internationale 200 km-grens. Vier Izegemnaren namen zelfs de start van de ultraloop.
Veel deelnemers, veel toeschouwers betekenen helaas ook een pak extra werk.
De tiende uitgave was een harde noot om kraken voor de organisatie en eind november 1994 kwam de trieste mededeling dat er geen elfde editie meer inzat. De groep vaste medewerkers was te klein geworden voor deze grootse organisatie. De kleine bar onder de voetbaltribune volstond al jaren niet meer om de massa te voorzien van een verfrissing, dus er zou een grote tent moeten geplaatst worden op het voetbalveld. En voorzitter Didier Vandeputte kon de algemene leiding van deze organisatie niet meer combineren met zijn werk.
De tiende uitgave was een harde noot om kraken voor de organisatie en eind november 1994 kwam de trieste mededeling dat er geen elfde editie meer inzat. De groep vaste medewerkers was te klein geworden voor deze grootse organisatie. De kleine bar onder de voetbaltribune volstond al jaren niet meer om de massa te voorzien van een verfrissing, dus er zou een grote tent moeten geplaatst worden op het voetbalveld. En voorzitter Didier Vandeputte kon de algemene leiding van deze organisatie niet meer combineren met zijn werk.
Maar deze mededeling schudde enkele mensen wakker en spontaan boden ze zich aan als vrijwilliger voor een elfde '24 uren van Izegem'. In januari 1995 kon voorzitter Didier met vreugde aan de pers melden dat Ivac op zijn elan zou verder gaan. De bar verhuisde naar het voetbalveld en de optredens gingen door op een podiumwagen. Secretaris Stefaan Vankeirsbilck had de eindverantwoordelijkheid en contacten met de ultralopers overgenomen van voorzitter Didier Vandeputte.
De editie 1995 maakte ook deel uit van de prestigieuze Ultracup, een regelmatigheidscriterium voor ultralopers.
Nu Izegem, na het forfait van Torhout, met zekerheid de enige 24 uren in ons land was, besloot het Ivac-bestuur om van hun organisatie het Open Belgisch Kampioenschap te maken van 1996. En dat stimuleerde blijkbaar de ultralopers, want winnaar Alfons Vekemans sloot zondagnamiddag om 16u00 af met een nieuw Belgisch record op de piste: 240,777 km. Het vorige record stond op naam van Gilbert Gevaert, die zevende werd in dit open kampioenschap. Daarmee hield Vekemans favoriet Lucien Taelman ver achter zich. Taelman was te snel van start gegaan. Vekemans kon de Oostrozebekenaar aanvankelijk moeilijk volgen, maar hij hield voldoende energie over om de droom van de organisatoren te verwezenlijken: een nieuw Belgisch record. De Torhoutse Diana Blieck, echtgenote van Gevaert, werd Belgisch kampioenen met 172.729 km. Daar zaal Iso in 1996 gerenoveerd werd, gingen de hulde van de ultralopers en de tombola voor een vierhonderdtal recreanten door in het tentendorp (14 partytenten werden tegen elkaar opgesteld door de firma Vannieuwenhuyse en de Ivac-ploeg), dat 24 uren dienst deed als bar. Deze dag was ongetwijfeld één van de hoogtepunten ter gelegenheid van 20 jaar Ivac.
Ondanks dit nieuwe succes kwam eind 1996 opnieuw de mededeling dat Ivac een definitief punt zette achter de '24 uren'. In 1997 zou er een nieuwe atletiekpiste komen en het Ivac-bestuur besefte maar al te goed dat dergelijke organisatie schadelijk is voor deze dure infrastructuur. Daar het succes verder groeide, moest ook de werkgroep verder groeien. En hierover rezen meerdere vraagtekens.
Het bestuur bleef echter niet bij de pakken zitten en deelde meteen mee dat ze in 1997 zouden uitpakken met een halve marathon voor wedstrijdlopers en een jogging voor recreanten: de Izegemse Kastelenloop.
Het bestuur bleef echter niet bij de pakken zitten en deelde meteen mee dat ze in 1997 zouden uitpakken met een halve marathon voor wedstrijdlopers en een jogging voor recreanten: de Izegemse Kastelenloop.
Izegemse ultralopers en hun prestaties:
1. Kurt Grymonprez: 7 deelnames en 166,212 km (1989)
2. Rudy Cottignies: 7 deelnames en 151,164 km (1991)
3. Johan Ghesquière: 1 deelname en opgave na 144,126 km (1994)
4. Jozef Muylle: 2 deelnames en 139.235 km (1988)
5. Jean-Pierre Declercq: 3 deelnames en 128,381 km (1994)
6. Marnix Dujardin: 1 deelname en 127.935 km (1992)
7. André Dejonghe: 1 deelname en 118 km (1987)
8. Chris Gerne: 1 deelname en 97.247 km (1992)
9. Filip Decru: 1 deelname en opgave na 113,970 km (1993)
Erelijst '24 uren van Izegem'
1985 Herman Vanderbeke Tielt 181,600 km
1986 Patrick Colle Tielt 201,650 km
1987 Hans Porz Meckenheim (D) 225,000 km
1988 Hans Porz Meckenheim (D) 228,823 km
1989 James Zarei London (nat. Iranees) 254,819 km
1990 William Verdonck Beveren-Waas 222,209 km
1991 Vladimir Konoplev Sokalj (Oek) 218,446 km
1992 Valery Goubar Jaroslav (Rus) 246,070 km
1993 Alfons Vekemans Putte 226,219 km
1994 Rik Tyskens Heusden-Zolder 218,805 km
1995 Alfons Vekemans Putte 226,341 km
1996 Alfons Vekemans Putte 240,777 km
44 prestaties boven de 200 km in Izegem. De top tien:
James Zarei Iran 254,819 km 1989
Valery Goubar Rusland 246,819 km 1992
Alfons Vekemans België 240,777 km 1996
Dirk Ballon België 232,771 km 1992
Hans Porz Duitsland 228,823 km 1988
Angela Mertens België 226,237 km 1988
Alfons Vekemans België 226,219 km 1993
Hans Porz Duitsland 225,000 km 1987
William Verdonck België 222,209 km 1990
Valery Goubar Rusland 219,044 km 1993
