UITNODIGING Lees - INLEEF EN GESPREKSGROEP “In vrije val. Armoede in België” – boek van Bart Demyttenaere

dinsdag  15-22-29 maart  2011   -   20u.   -   gemeenschapscentrum Brecht

Over de inhoud van het boek :

Auteur Bart Demyttenaere trok een tijdlang door de marge van onze samenleving, met een grote dosis inlevingsvermogen en maatschappelijke betrokkenheid.

Het boek opent met zeven diepteportretten van kansarme Vlamingen die naar de keel grijpen.

Hun gekwetste binnenkant wordt onverbloemd getoond waardoor het begrip ‘armoede’ een veel ruimere dimensie krijgt. Armen vallen uit de boot en kunnen hun grondrechten niet opnemen.

Door armoede aangetast gapen er diepe kloven tussen armen en niet-armen.

Niemand kiest voor een leven in armoede

We lezen voor elke samenkomst  vooraf telkens een bepaald deel van het boek

Elke avond  leggen we meningen en standpunten over armoede samen met mensen met armoede-ervaring.

Een gezamenlijke inleefervaring rond : “Wat betekent vandaag “ leven in armoede”? Hoe kan je een medestander worden met maatschappelijk kwetsbare mensen ?

De deelnemers bepalen zelf terplekke de inhoud en het verloop van de avonden.

Begeleiding : Raf Janssen – regioverantwoordelijke Welzijnsschakels  Antwerpen en vrijwilliger de Kar

                      Mensen met armoede-ervaring uit welzijnsschakel ‘de Kar’

Organisatie :  ‘de Kar vzw’, Brechtse welzijnsschakel  en het gemeenschapscentrum Jan Vander Noot 

Enkele reacties van deelnemers aan de leesgroep de voorbije jaren

“Iedere Brechtenaar zou dit boek moeten lezen ! ”

“Ik was vooral  benieuwd naar wat de anderen getroffen had in de verhalen en waarom.”

“De inbreng van mensen met armoede-ervaring verrijkte mij en hielp me af van een aantal onbewuste vooroordelen die ik had ten aanzien van armen en armoede”  

“Na het lezen van het boek en het samen uitwisselen kijk ik anders aan tegen  Brechts wél-zijn”

Praktisch :

Het boek is te koop bij raf.janssen@skynet.be (03/313.88.15) aan 8 euro (voor deelnemers aan de leesgroep)  of te ontlenen – mits tijdige reservering – in de Brechtse bibliotheken

Deelname : gratis (graag vrije bijdrage voor drank en copies)

Voor meer informatie en de inschrijving kan je terecht bij :

Raf Janssen 03/313.88.15 -  IvoVan Hecken 0476-87 13 56 -  Lieve Hermans 0474 07 93 79

Inschrijving  graag voor 6 maart 2011 !

Deelnemers worden voor de 1^ste bijeenkomst nog gecontacteerd en krijgen een uitnodiging voor de eerste samenkomst.

Bond zonder Naam : UITNODIGING ! UITNODIGING ! UITNODIGING ! UITNODIGING !

NODIGT UIT: op vrijdag 19/11 presenteren we samen met jongeren STUKBOEK. STUKBOEK bevat een selectie van persoonlijke verhalen rond geweld, verteld en vormgegeven door jongeren zelf. Met dit boek willen we informeren over de geweldsproblematiek maar vooral ook slachtoffers steunen en bevrijden.
Waar? Fotomuseum Antwerpen. Wanneer? 19/11 van 16:00 tot 17:00 uur.

Bond zonder Naam

www.bzn.be

BZN is een maatschappijkritische organisatie die het beste in mensen versterkt door waarden te hertalen naar concrete actie met focus op de eigen leefomgeving. BZN maakt werk van waarden.

Facebook | MO*debat: Allochtone lezers en schrijvers

Facebook | MO*debat: Allochtone lezers en schrijvers

Tijd	dinsdag 9 november · 19:30 - 21:30
Locatie	Antwerp Expo / Boekenbeurs Antwerpen, Belgium
Gemaakt door:	MO*
Meer informatie	Welke kansen krijgen allochtone auteurs om te publiceren? Waarom vinden zo weinig allochtone lezers de weg naar de Vlaamse boekenmarkt? Rachida Lamrabet vroeg het zich hardop af toen ze twee jaar geleden de Debuutprijs kreeg voor Vrouwland. Nu stelt ze de vraag aan de literaire sector. Een uitgebreid avonddebat onder leiding van Gie Goris (MO*) met o.a. Stipo Jelic, Kristien Hemmerechts, Rachida Lamrabet, Marc Cloostermans, Anne Provoost, Ineke Debels, Ilona Plichart, Carlo Van Baelen en de Fatima’s. Dinsdag 9 november, 19.30 - 21.30 u, Rode Zaal, Boekenbeurs te Antwerpen. Organisatie: Demos, Stichting Lezen, Vlaams Fonds voor de Letteren, Passa Porta/Het Beschrijf, Boek.be, Uitgeverij Manteau/Meulenhof en MO*.

‘Het Beest van Malle’ krijgt stilaan vorm

http://www.nieuwsblad.be/Article/Detail.aspx?ArticleID=BLKSC_20101022_001&PostCode=2390

CREATIEF PROJECT STEUNT CLINICLOWNS


MALLE - Plaatselijk kunstenaar Aad van Rijnsbergen en Walter Vermeylen, voorzitter van de socio-culturele vereniging Curieus Malle, hebben de handen in elkaar geslagen om samen met de scholengemeenschap een uniek project uit de grond te stampen. Alle zesdeklassers - en dat zijn er ongeveer 190 - laten het kunstzinnige beest in zich los om een nieuwe legende gestalte te geven.

De aanzet? De droom van Aad van Rijnsbergen om de jeugd een eigen verhaal te laten vertellen over een goedmenend beest dat over Malle waakt, iets tussen wolf, hond en leeuw in.

Op zoek naar legende.
Artiest Aad van Rijnsbergen verhuisde een zevental jaren geleden vanuit Rotterdam naar Malle. ‘Het Beest heb ik zelf verzonnen, het was als het ware een ingeving. Het kasteel en het Renessepark zijn bijzonder inspirerend als decor. Ik wist niet of Malle een legende had, maar ik vond dat die door kinderen moest worden verzonnen. Ik heb de lijnen uitgetekend, het is aan de jeugd om die verder uit te werken’, licht hij toe. ‘Het idee voor dit project is al in 2008 ontstaan, maar pas dit schooljaar wordt het uitgewerkt.

Alle scholen van de gemeente doen eraan mee: ’t Park, het Sint-Jan Berchmanscollege, Mariagaarde, Immaculata en De Horizon. Ik heb natuurlijk eerst overlegd met de directies, maar iedereen was direct heel enthousiast. Toen hebben we afspraken gemaakt. Ik zou een aantal uur per klas ondersteuning geven bij het schilderen. De leerlingen mogen ook verhalen en gedichten schrijven, maar de meeste kiezen voor schilderen op doek’, voegt hij eraan toe. ‘De werkstukken van basisschool ’t Park zijn al af, en volgende week kijken we hoever de andere scholen staan. Want alle werken worden gefotografeerd voor het boek over Het Beest, dat later verkocht zal worden’.

Veel fantasie

‘Deze kinderen hebben zoveel fantasie, ze stellen allerlei vragen over hoe ze dit of dat kunnen oplossen. Er zijn al een aantal mooie werken afgeleverd. Ze barsten van de creativiteit. Ik werk 21 jaar met verstandelijk beperkte volwassenen die hun kinderlijke kijk op de dingen behouden - elke kunstenaar moet tenslotte ook brood op de plank krijgen. Het is daarom nu bijzonder leuk om ook met gewoon verstandelijk begaafde kinderen samen te werken.

De doeken zijn heel divers, en wat vooral opvalt zijn de verschillen tussen jongens en meisjes. Meisjes tekenen meer lieve beesten versierd met hartjes, ze gebruiken zachtere kleuren,... en ze kletsen ook meer, wat natuurlijk heel prettig is. De jongens laten de stoere kant van het beest zien en beelden dinosaurusachtige beesten en spacebeesten uit’, verklapt de artiest.

Opbrengst voor Cliniclowns
 Op het einde van het schooljaar verschijnt het boek met de gebundelde schilder- en schrijfwerken. Op een overzichtstentoonstelling worden alle werken tentoongesteld in De Oude Pastorij in Westmalle. Ze worden er op 29 mei 2011 verkocht aan de hoogste bieder. De volledige opbrengst van de verkoop gaat naar de Cliniclowns. Die bezorgen in ziekenhuizen de jonge patiëntjes wat afleiding, zodat hun gedachten voor even niet alleen bij hun ziekte zijn. De Cliniclowns krijgen geen subsidie van de overheid. Ze zijn aangewezen op giften van buitenaf.

Beest in het park?
Aad heeft zelf een beeld vervaardigd van Het Beest: ‘Dat beeld heb ik eerst gemaakt, nu heb ik nog een tweede beeld vorm gegeven. Het is een boom waarin Het Beest zit verwerkt; je ziet hem niet op het eerste gezicht en da’s de bedoeling, want niemand heeft hem ooit gezien. In overleg met de schepen van cultuur wordt nagegaan of we het ontwerp kunnen uitwerken tot een bronzen beeld voor in het park. Ik wil dat het idee van Het Beest blijft voortleven, en dat er bijvoorbeeld jaarlijks een evenement rond wordt georganiseerd in het park’, verklaart hij.

Beestachtige kunstenaarsdroom

 Hoe is Aad van Rijnsbergen nu eigenlijk op het idee gekomen? Hij vertelt het zelf: ‘Ik zat te genieten van een trappist van Westmalle op het terras van Domein De Renesse. Plots zag ik een oude monnik lopen. Hij droeg iets mee: een fles en een schaaltje. Hij goot de fles in het schaaltje en verdween. Plots klonk een gebrul uit de struiken! Het leek wel een of andere hond, een wolf, een grote kat? Ik durf er echt geen naam opkleven. Het was in ieder geval niet boosaardig. Integendeel.

Een paar dagen later kwam ik de monnik weer tegen. Ik hield hem staande en vroeg wat hij ging doen. De monnik zei dat hij dit bronwater achterliet voor ‘een poes’. In enkele zinnen fluisterde hij mij zijn geheim in het oor. Want de monnik werd oud; straks was er een opvolger nodig voor zijn taak en ik was de uitverkoren man. Ik moet straks zorgen voor Het Beest van Malle. Een goedaardig beest dat de strijd aangaat met wie het slecht meent met Malle’, besluit hij.
 

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 

Chauffeursportret: Ondanks alles voel ik me thuis achter het stuur

http://www.transport-online.nl/site/transportnieuws/index.php?news=7457

Jan Verheul is vrachtwagenchauffeur in al zijn vezels. Hij is zuinig en trots op 'zijn' DAF en krijgt nog altijd de kriebels in zijn buik als hij ergens op een industrieterrein een mooie vrachtwagen ziet staan: "Het zit gewoon in mijn bloed, ik voel me thuis achter dit stuur en dat zal, ondanks alles, altijd wel zo blijven."

Vooral dat 'ondanks alles' intrigeert ons. Wat bedoelt Jan daar nu precies mee? 

Lees het volledige interview met Jan Verheul hier

We praten met hem in de cabine van zijn netjes opgeruimde wagen. Op de voorruit prijkt een bordje met: ’t Schip. "Als niet ik, maar iemand anders met deze auto op pad is, dan is dit bordje naar beneden geklapt. De andere chauffeurs weten dus dat ik het ben, als ze kunnen lezen wat er staat. En veel jongens kennen me, want ik maak al meer dan 30 jaar de Nederlandse wegen onveilig."

Vandaag had Jan een vracht Unilever bij zich en heeft op zes verschillende adressen levensmiddelen afgeleverd. "Die stops zijn best belangrijk voor me, omdat je dan eventjes contact hebt met iemand. Niet dat ik veel praat, maar een aantal van die mensen ken ik al 25 jaar of zelfs langer en dat schept toch een soort band. Als chauffeur maak je nu eenmaal lange dagen en zit je lang alleen. Dat is aan de andere kant ook wel wat ik zo prettig vind aan mijn werk. Als chauffeur zit je gelukkig niet achter een bureau met een heleboel andere mensen om je heen. Ik houd van die vrijheid, van het gevoel dat ik zelf kan bepalen wanneer ik stop en wanneer ik weer doorrijd. Ik weet heus ook wel dat het geen echte vrijheid is, want een chauffeur moet juist heel erg op zijn tijd letten. Maar toch."

Ondanks dat Jan nog steeds volledig achter zijn beroepskeuze staat en nooit iets anders zou willen doen, zijn er ook wel een aantal dingen waarover hij het graag eens wil hebben. "Weet je wat het is, ik ben nu dus 58 jaar en het voortdurend draaien van die lange dagen vind ik eigenlijk wel zwaar. Eigenlijk ben ik van mening dat er een regeling zou moeten komen voor chauffeurs van boven de 50, we zouden gevrijwaard moeten worden van die ellendige onregelmatige diensten. Ik mopper niet en snap de jongens van de planning ook wel, maar leuk is anders. Helaas zit ik in een afhankelijke positie en kan ik dus niet zeggen dat ik het niet doe of zoiets. Ja, dat kan je misschien één keer doen, maar geen twee of drie keer, als je snapt wat ik bedoel."



Sinds 2007 is Jan in loondienst bij Kuehne en Nagel. Voor die tijd reed hij 28 jaar bij Douwe Egberts en dat was toch anders. "Ik heb al die jaren met veel plezier gewerkt bij mijn vorige werkgever, maar ik kon daar niet blijven omdat ze zo nodig het eigen vervoer en de distributie uit wilden gaan besteden. Jammer voor mij en mijn collega’s daar, we hadden zelfs een eigen CAO en alles was perfect geregeld. Nu werk ik dan bij een beroepsvervoerder, op zich een prima bedrijf, maar het loon is een stuk lager en ik ben toch meer een nummer hier. Het is helaas niet anders."

Jan begon zijn loopbaan in het bedrijf van zijn vader en na 12 jaar bezig te zijn geweest met kabels lassen en het aanleggen van telefoonleidingen, vond hij dat het de hoogste tijd was zijn hart te volgen. "Ik ben toen uiteindelijk op mijn 27e chauffeur geworden, omdat het kriebelde. Ik kon geen vrachtwagen voorbij zien gaan, of ik moest kijken. Dat heb je in je of niet. Zeven broers van mijn moeder waren ook chauffeur en als klein jongetje mocht ik dan wel eens mee. Zo ben ik besmet met het vrachtwagenvirus."

Wat vindt hij van de Nederlandse wegen? Jan:"Het is de laatste tien jaar inderdaad ontzaglijk druk geworden, maar persoonlijk heb ik er geen last van. Dat komt doordat ik 's ochtends al heel vroeg mijn motor start. Wat ik wel vind is dat vrachtwagenchauffeurs te vaak ten onrechte de zwarte piet krijgen toegespeeld als het gaat om problemen op de weg. Vaak zijn het mensen in personenauto’s die bezig zijn met hun laptop of mobiele telefoon die voor narigheid zorgen. Je kunt niet tegelijkertijd sms’en of e-mailen en op de weg letten. Ik begin dus niet aan die dingen en heb dus al 13 jaar een vast toestel in mijn auto. Trouwens, zonder bril kan ik het allemaal niet eens goed zien."



Als Jan onderweg is doet hij zijn uiterste best aan zijn gezondheid te denken. Hij rookt niet, eet zo gezond mogelijk en probeert aan een flinke portie lichaamsbeweging te komen. "Ik ben hartpatiënt en heb mijn doosje pillen altijd bij me. Ook probeer ik iedere keer na het lossen een stuk te lopen, ik zet dan mijn vrachtwagen bijvoorbeeld net even wat verder weg. Als ik langer weg ben, dan eet ik soms een hapje in een restaurant en anders heb ik boterhammetjes bij me."

Wat vindt het gezin van Jan van zijn beroep? Jan: "Ik ben van mening dat er veel op de schouders van een chauffeursvrouw terechtkomt. Ik zelf ben dan redelijk vaak thuis, maar desondanks heeft mijn vrouw er vaak alleen voor gestaan. Het zijn de vrouwen die de kinderen moeten opvangen, zorgen dat er eten is en op moeten draven als er iets is. En waar gaat het nu allemaal om in het leven? Natuurlijk om je gezin, daar doe je het toch allemaal voor uiteindelijk. Dat zijn dingen die je pas goed gaat beseffen als je ouder wordt. Mijn oudste zoon is vandaag tien jaar getrouwd en we gaan vanavond met z'n allen naar hem toe. Hij heeft me gevraagd of ik kon regelen dat ik er bij kon zijn en dat kon gelukkig. Ik zou wel een dag kunnen praten over dit werk, maar het is in wezen niet waar het allemaal om draait!"
©Transport Online | Guus Claasse

EOS Magazine

Beste lezer,

Wijn een natuurlijk en edel product? Laat me niet lachen. Met dank aan de wetenschap gooien wijnboeren heel wat extraatjes in de godendrank. Van suiker en sulfiet tot natriumbenzonaat en allerlei geur- en kleurstoffen. Sommige van die stoffen kunnen gevaarlijk zijn voor de gezondheid. In het nieuwe nummer van Eos leest u wat er precies in uw glas zit en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn.

Bekijk de inhoud

We vroegen u vragen te bedenken voor de topwetenschappers in onze gespreksestafette Grijze cellen, in Flagey (Brussel) vanavond. Die van Thomas Vannecke en Marie Demarcke werden eruitgepikt. Zij krijgen een jaar lang Eos in de bus. Stel uw vragen voor de komende twee afleveringen van Grijze cellen.


Groeten,

Liesbeth Gijsel
Eindredacteur

De nieuwste Suske en Wiske albums. Leuk !!!