Jan Verheul is vrachtwagenchauffeur in al zijn vezels. Hij is zuinig en trots op 'zijn' DAF en krijgt nog altijd de kriebels in zijn buik als hij ergens op een industrieterrein een mooie vrachtwagen ziet staan: "Het zit gewoon in mijn bloed, ik voel me thuis achter dit stuur en dat zal, ondanks alles, altijd wel zo blijven."
Vooral dat 'ondanks alles' intrigeert ons. Wat bedoelt Jan daar nu precies mee?
Lees het volledige interview met Jan Verheul hier
We praten met hem in de cabine van zijn netjes opgeruimde wagen. Op de voorruit prijkt een bordje met: ’t Schip. "Als niet ik, maar iemand anders met deze auto op pad is, dan is dit bordje naar beneden geklapt. De andere chauffeurs weten dus dat ik het ben, als ze kunnen lezen wat er staat. En veel jongens kennen me, want ik maak al meer dan 30 jaar de Nederlandse wegen onveilig."
Vandaag had Jan een vracht Unilever bij zich en heeft op zes verschillende adressen levensmiddelen afgeleverd. "Die stops zijn best belangrijk voor me, omdat je dan eventjes contact hebt met iemand. Niet dat ik veel praat, maar een aantal van die mensen ken ik al 25 jaar of zelfs langer en dat schept toch een soort band. Als chauffeur maak je nu eenmaal lange dagen en zit je lang alleen. Dat is aan de andere kant ook wel wat ik zo prettig vind aan mijn werk. Als chauffeur zit je gelukkig niet achter een bureau met een heleboel andere mensen om je heen. Ik houd van die vrijheid, van het gevoel dat ik zelf kan bepalen wanneer ik stop en wanneer ik weer doorrijd. Ik weet heus ook wel dat het geen echte vrijheid is, want een chauffeur moet juist heel erg op zijn tijd letten. Maar toch."
Ondanks dat Jan nog steeds volledig achter zijn beroepskeuze staat en nooit iets anders zou willen doen, zijn er ook wel een aantal dingen waarover hij het graag eens wil hebben. "Weet je wat het is, ik ben nu dus 58 jaar en het voortdurend draaien van die lange dagen vind ik eigenlijk wel zwaar. Eigenlijk ben ik van mening dat er een regeling zou moeten komen voor chauffeurs van boven de 50, we zouden gevrijwaard moeten worden van die ellendige onregelmatige diensten. Ik mopper niet en snap de jongens van de planning ook wel, maar leuk is anders. Helaas zit ik in een afhankelijke positie en kan ik dus niet zeggen dat ik het niet doe of zoiets. Ja, dat kan je misschien één keer doen, maar geen twee of drie keer, als je snapt wat ik bedoel."
Sinds 2007 is Jan in loondienst bij Kuehne en Nagel. Voor die tijd reed hij 28 jaar bij Douwe Egberts en dat was toch anders. "Ik heb al die jaren met veel plezier gewerkt bij mijn vorige werkgever, maar ik kon daar niet blijven omdat ze zo nodig het eigen vervoer en de distributie uit wilden gaan besteden. Jammer voor mij en mijn collega’s daar, we hadden zelfs een eigen CAO en alles was perfect geregeld. Nu werk ik dan bij een beroepsvervoerder, op zich een prima bedrijf, maar het loon is een stuk lager en ik ben toch meer een nummer hier. Het is helaas niet anders."
Jan begon zijn loopbaan in het bedrijf van zijn vader en na 12 jaar bezig te zijn geweest met kabels lassen en het aanleggen van telefoonleidingen, vond hij dat het de hoogste tijd was zijn hart te volgen. "Ik ben toen uiteindelijk op mijn 27e chauffeur geworden, omdat het kriebelde. Ik kon geen vrachtwagen voorbij zien gaan, of ik moest kijken. Dat heb je in je of niet. Zeven broers van mijn moeder waren ook chauffeur en als klein jongetje mocht ik dan wel eens mee. Zo ben ik besmet met het vrachtwagenvirus."
Wat vindt hij van de Nederlandse wegen? Jan:"Het is de laatste tien jaar inderdaad ontzaglijk druk geworden, maar persoonlijk heb ik er geen last van. Dat komt doordat ik 's ochtends al heel vroeg mijn motor start. Wat ik wel vind is dat vrachtwagenchauffeurs te vaak ten onrechte de zwarte piet krijgen toegespeeld als het gaat om problemen op de weg. Vaak zijn het mensen in personenauto’s die bezig zijn met hun laptop of mobiele telefoon die voor narigheid zorgen. Je kunt niet tegelijkertijd sms’en of e-mailen en op de weg letten. Ik begin dus niet aan die dingen en heb dus al 13 jaar een vast toestel in mijn auto. Trouwens, zonder bril kan ik het allemaal niet eens goed zien."
Als Jan onderweg is doet hij zijn uiterste best aan zijn gezondheid te denken. Hij rookt niet, eet zo gezond mogelijk en probeert aan een flinke portie lichaamsbeweging te komen. "Ik ben hartpatiënt en heb mijn doosje pillen altijd bij me. Ook probeer ik iedere keer na het lossen een stuk te lopen, ik zet dan mijn vrachtwagen bijvoorbeeld net even wat verder weg. Als ik langer weg ben, dan eet ik soms een hapje in een restaurant en anders heb ik boterhammetjes bij me."
Wat vindt het gezin van Jan van zijn beroep? Jan: "Ik ben van mening dat er veel op de schouders van een chauffeursvrouw terechtkomt. Ik zelf ben dan redelijk vaak thuis, maar desondanks heeft mijn vrouw er vaak alleen voor gestaan. Het zijn de vrouwen die de kinderen moeten opvangen, zorgen dat er eten is en op moeten draven als er iets is. En waar gaat het nu allemaal om in het leven? Natuurlijk om je gezin, daar doe je het toch allemaal voor uiteindelijk. Dat zijn dingen die je pas goed gaat beseffen als je ouder wordt. Mijn oudste zoon is vandaag tien jaar getrouwd en we gaan vanavond met z'n allen naar hem toe. Hij heeft me gevraagd of ik kon regelen dat ik er bij kon zijn en dat kon gelukkig. Ik zou wel een dag kunnen praten over dit werk, maar het is in wezen niet waar het allemaal om draait!"
©Transport Online | Guus Claasse
Geen opmerkingen:
Een reactie posten