Hoewel ik Belle nooit gekend heb trof dit artikel me bijzonder hard ! `k Vond het op facebook en ben het even gaan lezen...
Koude rillingen liepen over mijn lijf bij het lezen van dit verhaal over dit moedige , sterke jonge meisje !!
`k Kan het dan ook niet laten het te publiceren...
Drie jaar geleden stierf de 21-jarige Isabelle Van Puymbroeck, studente Journalistiek aan de KHMechelen. Buiten een hele hoop vrienden, liet ze een blog achter.
Isabelle Van Puymbroeck was 21 en geweldig. Als gedreven fotografe, goede schrijfster en fanatieke Lierse-supporter, besloot ze in september 2006 te beginnen aan een opleiding journalistiek. En hoewel zij een van de velen met dat idee was, is zij een studente die niet vergeten wordt. Niet enkel maakte zij op korte tijd een grote hoop vrienden, maar zelfs de mensen van wie ze niets moest weten, hadden veel respect voor haar. Geïnspireerd door haar studies aan de KHMechelen, startte ze op 14 november 2006 een eerste webblog op. Een vaak gelezen nagedachtenis aan een positief ingesteld iemand met een sterk karakter. Want sterk was ze zeker.
Woensdag 24 januari 2007 (22uur 42) – Nutteloos? Wat is het nut van iets nutteloos? Die vraag stelde ik me vandaag, zo rond een uur of 9 's avonds. Volgens sommigen moet het nut vooral loos zijn... Nutteloos dus. Volgens anderen is het nut dat het ontspannend werkt na een lange werkdag. Dus als ik het goed begrijp: Iets nutteloos is dus totaal niet nutteloos! Aha! Een nutteloos iets maakt zichzelf nuttig doordat anderen datgene dat ze nutteloos noemen en vinden als ontspannend gaan ervaren. Maar volgens den Dikke is "nutteloos" dan weer "zinloos" en zinloos is dan weer "doelloos"...?! Het is dus hopeloos en zinloos om over iets nutteloos troosteloos na te denken. Zou een zelfhulpgroep of therapie mij hier bovenop kunnen helpen? Of is dat ook nutteloos? |
Shirley De Troyer leerde Isabelle kennen in 2006 op de KHM: ‘Leven met Isabelle was geweldig! Hoewel we elkaar pas op de eerste schooldag leerden kennen, was die klik er meteen. Isabelle had namelijk een heel sterk karakter en stak er voor mij dus direct bovenuit. Zij was dan ook één van de weinigen die al vanaf het begin duidelijk maakte wat ze wou en wat ik aan haar zou hebben. En laat dat nu net iets zijn dat ik enorm apprecieer aan mensen.'
'Maar achter dat sterke karakter zat ook een heel vriendelijk, positief en warmhartig iemand. Als één van ons een probleem had, luisterde ze altijd heel aandachtig, gaf zoveel steun als mogelijk en bleef er rotsvast in geloven dat het wel weer goed zou komen. Isabelle was een meester in relativeren, wist wat ze wou, had een uitgesproken mening over alles en als ze iets wou ging ze er ook echt voor. Zo was ze als geen ander gedreven door de journalistiek. Waarschijnlijk zou ze er erg sterk in zijn geworden. Die paar jaar fotografie speelde natuurlijk wel in haar voordeel, maar zij slaagde er dan ook in haar passie voor het leven te verstoppen in de prachtige foto’s die zij maakte.’
Maar niet enkel fotografie was haar roeping. Ook schrijven liet haar maar niet los en het duurde dus niet lang eer ze aan een eigen weblog begon. De wereld van Belle werd opgestart in juni 2006 en bestaat vandaag nog steeds.
Donderdag 16 november 2006 (16uur 19) – 'Wadisda?' Ik heb een blog omdat het gewoon pure fun is... En omdat ik ook wel graag schrijf. Ik studeer niet voor niets Journalistiek hé!? Ik zou uren over mezelf kunnen schrijven, wat voor een geweldig toffe madam ik wel ben met een apart gevoel voor humor en met de nodige portie verstand. Maar, wees gerust, dat ga ik jullie besparen! 'k Ga wel schrijven over de dingen die mij bezighouden, waar ik 's nachts wel eens van wakker durf worden, over de leuke mensen in mijn leven, de rare kronkels in mijn hersenen,... Kortom: De wereld van Belle! |
Pieter Moons leerde Isabelle kennen tijdens de wedstrijden van Lierse: ‘'Mijn eerste gesprek met Isabelle was vermoedelijk via het Lierse-forum. Daar viel ze dan ook direct op omdat ze al lang actief was op de site en de meeste posts had van alle leden. Niet enkel omdat zij zowel voor als na iedere match iets postte: wat ze schreef, had altijd een zekere waarde. Ze had een unieke en objectieve kijk op voetbal en kon goed relativeren. Dit bewees ze bijvoorbeeld door een relatie te beginnen met een supporter van KVMechelen, wat niet evident is door de grote afkeer tussen beide ploegen. Natuurlijk was het een relatie met vallen en opstaan, maar ze waren heel gelukkig bij elkaar en Isabelle ging ook heel vaak naar wedstrijden van KV kijken. En het was net die objectieve kijk, de onvoorwaardelijke liefde voor de Lierse en onze gemeenschappelijke vrienden die ervoor zorgden dat we beste vrienden werden en bijna elk weekend naast elkaar in de tribune stonden.’
Maar plotseling liep het fout. Haast van de ene dag op de andere werd Isabelle in een rolstoel gedwongen. Hoewel zij haar lot steeds bleef relativeren en even sterk was als anders, was deze onverwachte wending een zware slag. Shirley: ‘Al van jongs af aan was Isabelle redelijk groot. Toen ik haar leerde kennen was ze 1 meter 87. Maar buiten het feit dat zij zich het vreemde eendje voelde, had dat nooit echt voor problemen gezorgd. Tot ze van een trap in het station viel en in het gips belandde. De klachten volgden elkaar snel op en al snel kampte ze met een aanhoudende, bijna constante pijn in haar onderrug. Omdat dit onmogelijk veroorzaakt kon zijn door haar val, begon ze dokter na dokter af te gaan op zoek naar een verklaring. Maar geen van hen vond er één. Hoewel er bijna geen onderzoek is dat ze niet onderging, werd er nooit een oorzaak gevonden.'
De dokters geloofden zelfs niet dat haar pijn echt was en vertelden haar moeder dat het waarschijnlijk opgezet spel was of examenstress. Maar Isabelle was veel te sterk voor dit soort zever en had zichtbaar last van pijn. En toch wilden ze haar niet geloven. Het ging zelfs zo ver dat een verpleegster letterlijk op Isabelle is gaan liggen, opdat ze plat zou liggen voor een scan, terwijl Isabelle het echt uitschreeuwde van de pijn. Maar dat zou ze zich dan allemaal ingebeeld hebben!’
Zondag 26 december 2006 (14uur 54) – Love…hurts… Zoals gewoonlijk moest ik dit weer van me kunnen afschrijven... Of het ook deze keer zal helpen is nog maar de vraag. Ik mis mijn sjoebie verschrikkelijk, en alle kleine dingen waar ik mij wel eens aan durfde ergeren. Ergens koester ik de stille hoop dat de liefde voor mij terugkomt, maar misschien is het wel hoop tegen beter weten in... Zoals een sprookje... Er is altijd wel een zwarte passage, maar het loopt steeds goed af. Ik hou, na alles, nog steeds van jou. Nog meer dan toen, misschien wel voor altijd, zoals ik destijds heb beloofd. De wereld van Belle is niet altijd rozengeur en maneschijn... |
Het ging van kwaad naar erger. Van krukken naar rolstoel en Isabelle moest steeds meer lessen en wedstrijden missen. Ook op haar vriendje kon ze steeds minder rekenen en ze maakten dan ook een einde aan hun relatie. Dit liet haar verweesd en alleen achter, met een lot dat enkel zij kon dragen. Op 3 februari 2007 stierf Isabelle in de armen van haar moeder aan een nog steeds onbekende oorzaak.
Pieter: ‘Net op de avond dat Lierse een thuisoverwinning had behaald en de sfeer geweldig was, kwam het vreselijke nieuws. Isabelle was dood! Waarom en hoe weet ik nog altijd niet. Ik vermoed dat het een hartaanval was, maar er werd nooit een officiële diagnose gesteld. De euforie na de wedstrijd maakte dan ook op korte tijd plaats voor een diep dal en omdat ze zo gekend en geliefd was, was het buitengewoon stil in de socio-club.'
'De Lierse is echt belangrijk in mijn leven, maar op dat moment betekende het helemaal niets meer. Er bleef niets anders over dan met een lege blik voor je uit staren. Dat gevoel werd door de hele supportersgroep en de ploeg zelf gedeeld. Zelfs nu, drie jaar later, zijn we haar nog niet vergeten. Haar forumaccount bestaat nog en sommige supporters gaan af en toe langs bij haar moeder.'
'Opdat ze toch nog bij ons zou blijven, hielden we een soort herdenking aan het begin van de eerste match na haar dood. Ze geniet zelfs zoveel respect van onze supportersgroep dat Michael Nadji, een speler van Lierse en één van onze favorieten, op Isabelle’s begrafenis aanwezig was. Ook toenmalige trainer René Trost en zijn vrouw waren speciaal vanuit Nederland gekomen voor de begrafenis. Haar tweede thuis is haar dan ook nog lang niet vergeten.’
Pieter: ‘Net op de avond dat Lierse een thuisoverwinning had behaald en de sfeer geweldig was, kwam het vreselijke nieuws. Isabelle was dood! Waarom en hoe weet ik nog altijd niet. Ik vermoed dat het een hartaanval was, maar er werd nooit een officiële diagnose gesteld. De euforie na de wedstrijd maakte dan ook op korte tijd plaats voor een diep dal en omdat ze zo gekend en geliefd was, was het buitengewoon stil in de socio-club.'
'De Lierse is echt belangrijk in mijn leven, maar op dat moment betekende het helemaal niets meer. Er bleef niets anders over dan met een lege blik voor je uit staren. Dat gevoel werd door de hele supportersgroep en de ploeg zelf gedeeld. Zelfs nu, drie jaar later, zijn we haar nog niet vergeten. Haar forumaccount bestaat nog en sommige supporters gaan af en toe langs bij haar moeder.'
'Opdat ze toch nog bij ons zou blijven, hielden we een soort herdenking aan het begin van de eerste match na haar dood. Ze geniet zelfs zoveel respect van onze supportersgroep dat Michael Nadji, een speler van Lierse en één van onze favorieten, op Isabelle’s begrafenis aanwezig was. Ook toenmalige trainer René Trost en zijn vrouw waren speciaal vanuit Nederland gekomen voor de begrafenis. Haar tweede thuis is haar dan ook nog lang niet vergeten.’
Ook Shirley weet nog steeds niet wat er precies mis was. ‘Er zijn veel dingen die ik pas ontdekte toen Isabelle al dood was. Hoe ze gestorven is bijvoorbeeld. Doordat de dokters haar niet geloofden, kreeg ze steeds meer last van kortademigheid, waardoor ook de toestand van haar hart achteruit ging. Toen ze een hyperventilatie-aanval kreeg bovenop het hartprobleem, konden zelfs de huisdokter en een ambulance haar niet meer helpen. Of ze dit wel konden als ze wisten hoe het zat, weet ik niet, maar het staat vast dat er iets serieus is fout gegaan!'
'Achteraf probeerden de dokters zelfs haar dood te verklaren door druggebruik of het verkeerd gebruik van medicatie. Ondertussen is haar moeder wel gestart met een onderzoek naar medische fouten, maar hoever het daarmee staat weet ik niet. Er werden wel hersenstaaltjes genomen, maar voor deze onderzocht kunnen worden, moeten ze eerst kweken en dat alleen al duurt maanden.'
'Ondertussen zijn er al drie jaar voorbij gegaan, zonder antwoord. Al zijn mijn gedachten vaak bij Isabelle. Haar foto hangt nog steeds op mijn kot en haar rouwprentje steekt nog altijd in mijn agenda. Ook toen ik dit jaar afstudeerde, was zij nooit ver weg. Zij deed dit immers héél graag en had het ongetwijfeld heel goed gedaan. Ik heb mijn diploma dan ook ontvangen met de nodige trots, want hoewel ik afstand moet nemen van Isabelle, blijf ik erbij dat we trots moeten zijn op wat we al bereikt hebben.’
'Achteraf probeerden de dokters zelfs haar dood te verklaren door druggebruik of het verkeerd gebruik van medicatie. Ondertussen is haar moeder wel gestart met een onderzoek naar medische fouten, maar hoever het daarmee staat weet ik niet. Er werden wel hersenstaaltjes genomen, maar voor deze onderzocht kunnen worden, moeten ze eerst kweken en dat alleen al duurt maanden.'
'Ondertussen zijn er al drie jaar voorbij gegaan, zonder antwoord. Al zijn mijn gedachten vaak bij Isabelle. Haar foto hangt nog steeds op mijn kot en haar rouwprentje steekt nog altijd in mijn agenda. Ook toen ik dit jaar afstudeerde, was zij nooit ver weg. Zij deed dit immers héél graag en had het ongetwijfeld heel goed gedaan. Ik heb mijn diploma dan ook ontvangen met de nodige trots, want hoewel ik afstand moet nemen van Isabelle, blijf ik erbij dat we trots moeten zijn op wat we al bereikt hebben.’
Zondag 26 december 2006 (14uur 54) – Love…hurts… Nooit eerder had ik dit gevoeld of meegemaakt, dolgelukkig dat er iemand op deze bol rondliep die mij aanvaardde zoals ik ben en mij graag zag. Ik zou het nooit meer loslaten, jou nooit meer loslaten. En nu... Nu moet ik wel. Alles laten gaan waar ik zo voor gevochten heb en zoveel tranen voor gelaten heb. Het moet. |
Meer lezen: De wereld van Belle
© tekst: Margot Smet, foto's: zelfportret van Isabelle
Geen opmerkingen:
Een reactie posten