De plaats waar ik ben geboren.
was muf en donker.
Mijn moeder was heel mager.
Ze had niet genoeg voeding voor ons.
Mijn broertjes en zusjes,
stierven één voor één.
Op een dag werd ik samen met mijn zusje weggehaald...
Wewaren bang en verdrietig
De mensen hadden geld nodig:
Ze gooiden ons in een kooi,
en brachten ons naar een vreemde plaats.
Dicht kropen we tegen elkaar aan en huilden...
plotseling was er veel te zien:
Heel veel geluiden, geuren en andere dieren:
Sommigen kwaakten, anderen miauwden.
Toen werden we in een nog kleiner
kooitje gesmeten:
Er jankten nog meer puppies.
We kropen in een hoekje van angst.
Wensen keken naar ons,
en haalden ons er soms uit.
Sommigen waren lief, anderen deden ons pijn.
Mijn zusje is
gestorven...
Ik lag tegen haar
aan en voelde
het leven uit haar
magere lijfje wegtrekken.
Toen mensenhanden haar weghaalden, huide ik
zachtjes... Ik werd geslagen... Ik moest stil zijn.
Een paar dagen later,
kwam er plots iemand bij me.
die me bekeek en me aaide...
Ik mocht mee, voor een klein prijsje.
Ook kreeg ik een naam: Angel.
Mijn baasje was goed voor mij.
En ik gaf hem mijn trouw en toewijding.
Mijn baas leerde mij het verschil tussen
goeden fout.
ik kreeg voldoende te eten en heel veel liefde.
Er werd met me gespeeld en geknuffeld,
zodat ik voldaan in slaap viel.
Toen...moest ik mee...
We gingen naar een donkter.
Ik was bang, maar mijn
beste vriend kalmeerde mij.
iedereen keek zo triest...
Er werd iets gezegd over mijn
hart en meupdysplasie,
over broodfokkers
en ongeteste ouders...
Nu ben ik zes maanden.
Elke beweging doet pijn.
Ademhalen wordt moeilijker.
Maar ik wil een sterke
puppy zijn
voor mijn baasje;
Het doet mij ook pijn
om hem verdrietig te zijn.
Pijn is nu een vast gegeven in mijn leven.
Soms voel ik me gevangen:
Ik kan niet goed meer recht staan of drinken...
En dan... moet ik weer mee...
Iedereen is bedroefd: het is tijd nu, wordt er gezegd...
Ben ik stout geweest?
Ik zie tranan bij mijn baas en probeer hem te troosten, het lukt me niet...
Bibberend, lig ik op de tafel van de dierenarts.
Heel angstig kijk ik naar mijn baas;
Hij huilt in mijn vacht.
Ik kan zijn liefde en verdriet voelen wanneer hij me aait...
De dierenarts lijkt niet meer zo angstaanjagend nu, hij verzacht mijn pijn.
Mijn baas houdt me vast en ik voel een achte prik in mijn voorpoot en krijg een vredig gevoel.
Ik kan zelfs iets dichter nar mijn vriend kruipen...
Dan kom ik in een droomwereld:
Mijn moeder is er, met mijn broertjes en zusjes.
Er is vreugde en blijheid.. Ik zie een brug...
Ik neem afscheid avn mijn baas, door nog
een keer met mijn staart te kwispelen,
en hem liefkozend aan te kijken...
Zo graag had ik nog bij hem willen blijven...
In de verte hoor ik nog vaag een stem zeggen:
Puppies zoals deze, zijn meestal afkomstig van broodfokkers, niet van bekwame fokkers...
Alle pijn is verdwenen... Ik weet dat ik over heel veel jaren, mijn geliefde baas terug
zal zien... Was alles maar anders geweest...
was muf en donker.
Mijn moeder was heel mager.
Ze had niet genoeg voeding voor ons.
Mijn broertjes en zusjes,
stierven één voor één.
Op een dag werd ik samen met mijn zusje weggehaald...
Wewaren bang en verdrietig
De mensen hadden geld nodig:
Ze gooiden ons in een kooi,
en brachten ons naar een vreemde plaats.
Dicht kropen we tegen elkaar aan en huilden...
plotseling was er veel te zien:
Heel veel geluiden, geuren en andere dieren:
Sommigen kwaakten, anderen miauwden.
Toen werden we in een nog kleiner
kooitje gesmeten:
Er jankten nog meer puppies.
We kropen in een hoekje van angst.
Wensen keken naar ons,
en haalden ons er soms uit.
Sommigen waren lief, anderen deden ons pijn.
Mijn zusje is
gestorven...
Ik lag tegen haar
aan en voelde
het leven uit haar
magere lijfje wegtrekken.
Toen mensenhanden haar weghaalden, huide ik
zachtjes... Ik werd geslagen... Ik moest stil zijn.
Een paar dagen later,
kwam er plots iemand bij me.
die me bekeek en me aaide...
Ik mocht mee, voor een klein prijsje.
Ook kreeg ik een naam: Angel.
Mijn baasje was goed voor mij.
En ik gaf hem mijn trouw en toewijding.
Mijn baas leerde mij het verschil tussen
goeden fout.
ik kreeg voldoende te eten en heel veel liefde.
Er werd met me gespeeld en geknuffeld,
zodat ik voldaan in slaap viel.
Toen...moest ik mee...
We gingen naar een donkter.
Ik was bang, maar mijn
beste vriend kalmeerde mij.
iedereen keek zo triest...
Er werd iets gezegd over mijn
hart en meupdysplasie,
over broodfokkers
en ongeteste ouders...
Nu ben ik zes maanden.
Elke beweging doet pijn.
Ademhalen wordt moeilijker.
Maar ik wil een sterke
puppy zijn
voor mijn baasje;
Het doet mij ook pijn
om hem verdrietig te zijn.
Pijn is nu een vast gegeven in mijn leven.
Soms voel ik me gevangen:
Ik kan niet goed meer recht staan of drinken...
En dan... moet ik weer mee...
Iedereen is bedroefd: het is tijd nu, wordt er gezegd...
Ben ik stout geweest?
Ik zie tranan bij mijn baas en probeer hem te troosten, het lukt me niet...
Bibberend, lig ik op de tafel van de dierenarts.
Heel angstig kijk ik naar mijn baas;
Hij huilt in mijn vacht.
Ik kan zijn liefde en verdriet voelen wanneer hij me aait...
De dierenarts lijkt niet meer zo angstaanjagend nu, hij verzacht mijn pijn.
Mijn baas houdt me vast en ik voel een achte prik in mijn voorpoot en krijg een vredig gevoel.
Ik kan zelfs iets dichter nar mijn vriend kruipen...
Dan kom ik in een droomwereld:
Mijn moeder is er, met mijn broertjes en zusjes.
Er is vreugde en blijheid.. Ik zie een brug...
Ik neem afscheid avn mijn baas, door nog
een keer met mijn staart te kwispelen,
en hem liefkozend aan te kijken...
Zo graag had ik nog bij hem willen blijven...
In de verte hoor ik nog vaag een stem zeggen:
Puppies zoals deze, zijn meestal afkomstig van broodfokkers, niet van bekwame fokkers...
Alle pijn is verdwenen... Ik weet dat ik over heel veel jaren, mijn geliefde baas terug
zal zien... Was alles maar anders geweest...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten