Column Marcel Heinsbroek 
Marcel Heinsbroek(47) is getrouwd met Tineke en vader van Wendy. Al bijna 30 jaar maakt hij als vrachtwagenchauffeur de wegen onveilig, tot voor kort 's nachts en nu weer overdag. U bent dus gewaarschuwd. Marcel zal twee keer per maand zijn belevenissen samenvatten en zijn eigen mening ventileren/spuien in een column.Zijn motto: Verder gaat alles goed!
Bent u er wel eens geweest? Dat gebied, beter gezegd: die twee gebieden ten zuidwesten van Rotterdam? Europoort en Botlek heten ze, en u hoeft alleen maar uw oren en neus te gebruiken om het blindelings te kunnen vinden. Als u dan aangekomen bent gebruik dan ook uw ogen maar eens goed, want behalve in heel obscure science-fiction films ziet en vindt u nergens zoveel onbegrijpelijke, onoverzichtelijke en onnavolgbare machinerieën, pijpen, afsluiters, tanks, computers, robots en lichtarmaturen(overdag uit, maar 's nacht alles feeëriek verlichtend) als in deze contreien.
Niets is minder waar, heb ik sinds mijn indiensttreding bij mijn nieuwe werkgever gemerkt. Het lijkt wel of de vroegere portiers, de huidige beveiligers en de toekomstige safety-managers bang zijn dat je de hele chemische fabriek stiekem in je binnenzak mee wilt nemen. Voornoemde drielingen vragen je het hemd en overall en helm van het lijf, daarna moet je enkele veiligheidfilms bekijken, dan krijg je vragenlijsten over die films in te vullen en als je dat examen goed hebt afgelegd mag je het terrein op. En lukt het niet in één keer? Dan doe je het gewoon nog een tweede keer, of een derde keer. Net zolang tot het wel lukt. Tegen die tijd heb je een toegangspas op HBO-niveau.
Ook aan transportbedrijven en hun personeel worden hoge eisen gesteld. Vandaar dat ik in die paar weken dat ik nu bij de firma X werkzaam ben al wat cursussen heb moeten volgen. De eerste cursus was nodig om op het fabrieksterrein op te kunnen, de tweede cursus moest ik volgen om productkennis op te doen om met het daarbij behaalde certificaat ( lees: pasje ) bij afnemers van dit product überhaupt het terrein op te mogen om dit goedje weer af te leveren!
Nu moet ik eerst even iets toelichten. Voorheen had ik nog nooit met een tankwagen gereden. Ik wist niet wat het was om met een klotsende vloeistof in een tankcontainer of tankoplegger door de bocht te gaan, of wat er gebeurt als je plotseling moet remmen. Fantasie genoeg, maar geen praktijkervaring. De firma X heeft een bepaald opleidingstraject, waarschijnlijk speciaal voor aanstaande chemie-chauffeurs zonder ervaring. Voor mij betekende het, dat ik de eerste tijd 'op de fabriek' tankcontainers en opleggers moest controleren op hun staat van geschikt of ongeschikt voor lading, iets wat een vervelend klusje lijkt, maar waarvan je wel heel veel leert, en enige dagen later lege tankcontainers en opleggers mocht verrijden van en naar een inblikbedrijf. 'Vol' was voor na de cursus die ik de vrijdag voor Koninginnedag gedaan heb.
BBS: Behaviour Based Safety; zo heet de derde en tot nu toe laatste cursus die ik gevolgd heb. Speciaal voor mij, inderdaad alleen voor mij wordt directeur/instructeur Jan Corbeek van Truck Trainingen Corbeek uit Wellerlooi opgetrommeld. Hij zal mij gedurende deze dag de theorie en een beetje praktijk van het tankwagen rijden bijbrengen.
De omstandigheden zijn ideaal: één instructeur, één leerling die er zin in heeft, een ruim leslokaal en voor het praktijkdeel de keus uit maar liefst drie met water gevulde opleggers. We beginnen de dag met theorie. Veel chauffeurs vinden theorie maar niks. Sowieso zijn de meesten meer van de praktijk dan van het geschreven woord, maar vooral denken ze dat hen niets meer te leren valt. Door hun jaren in die praktijk menen zij alles al te weten. Uit praktijkervaring met dit soort cursussen en de personen die er aan deelnemen kan ik u vertellen dat zulks helaas niet waar is.
De theorie blijkt voor mij geen probleem te zijn. Amper twee jaar geleden heb ik nog een cursus Het Nieuwe Rijden gevolgd en ook daarbij werden de belangrijkste verkeersregels en de nog veel belangrijkere veranderingen besproken voor we de weg opgingen. Dat maakt het voor Jan Corbeek ook wat leuker: iemand in zijn klas die inderdaad wat van de nieuwste regels weet. En omdat het een één op één lessituatie betreft kan hij mij de zaken die ik niet direct snap nog een keer uitleggen. En nog een keer. En nog een keer, zonder dat andere cursisten beginnen te kreunen en steunen van verveling en ergernis over die ene domoor.
Na het door de firma X verzorgde middagmaal gaat het dan eindelijk gebeuren: ik ga rijden met een trekker met daarachter een tanktrailer die gevuld met tienduizend liter water halfvol is. Voor we vertrekken stel ik de zes spiegels af zodat ik rondom en dus ook in de dode hoeken alles goed kan zien. Jan loopt zich rondom de auto, in het spiegelbereik, uit de naad en duikt dan in die, en dan weer in die spiegel op. Of juist niet.
Als hij tenslotte naast mij in de cabine zit en blijkt dat één van de spiegels toch niet helemaal perfect staat stapt ‘ie monter weer uit en begint het hele afstelritueel weer van voor af aan. Maar uiteindelijk staat alles goed en kan ik aan mijn eerste meters klotsend goederenvervoer beginnen. De trekker is voorzien van een automatische versnellingsbak en dat scheelt al heel wat in het heen en weer bewegen van de lading. Het overschakelen van de ene naar de andere versnelling gebeurt zo soepel dat de vloeistof geen kans krijgt om te reageren op een eventuele terugval in snelheid.
Een automaat? Daar kan geen topchauffeur tegenop. Voor de rest is het toch redelijk standaard: ver vooruit kijken zodat ik niet onnodig hoef te remmen, en de bochten nog rustiger nemen dan ik toch al deed. Toch leer ik weer bij. Jan wijst mij op wat kleine dingen zoals de volgorde bij het in de spiegels kijken, maar verder hoeft hij weinig te corrigeren.
Na een uurtje zijn we weer terug op de zaak. Jan meldt zijn bevindingen op kantoor en even later krijg ik het in de internationale petrochemische wereld zo belangrijke Personal Safety Logbook, het Persoonlijke Veiligheidspaspoort uitgereikt, met daarin de stempels voor het met goed gevolg volbrengen van de eerste cursussen. Er zullen er nog veel meer volgen; cursussen, opleidingen en stempels.
Veiligheid is alles in deze speciale wereld. Want als het gruwelijk misgaat kunnen de boeren uit de wijde omgeving alleen nog maar zeggen: "...maar ’t benne wel mooie wolken!..."
Marcel Heinsbroek
*Tenzij het iemand opvalt dat je steeds op je eigen baard trapt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten