Een boek vol met foto's en papieren die eigenlijk een heel levensverhaal vertellen. Voor Roel Helweg zijn de beelden herinneringen aan zijn werk als vrachtwagenchauffeur, wat hij bijna dertig jaar gedaan heeft. Bij elke foto is wel een bijzonder verhaal te vertellen. Ondanks dat hij zelf niet meer rijdt houdt Roel de nieuwtjes over de transportwereld nog in de gaten.
Transport Online zocht deze oud-chauffeur op. Het hele interview kunt u hier lezen.
Een boek vol met foto's en papieren die eigenlijk een heel levensverhaal vertellen. Voor Roel Helweg zijn de beelden herinneringen aan zijn werk als vrachtwagenchauffeur, wat hij bijna dertig jaar gedaan heeft. Bij elke foto is wel een bijzonder verhaal te vertellen. Ondanks dat hij zelf niet meer rijdt houdt Roel de nieuwtjes over de transportwereld nog in de gaten en of hij onderweg nog nieuwe modellen ziet rijden.
"Toen ik veertien was ben ik begonnen als bijrijder." Dit was bij een boderijder. "We brachten spullen van Groningen naar Winschoten en vice versa." Bij Reininga leerde Roel op de vrachtwagen rijden waardoor hij zijn groot rijbewijs kon halen. In bezit van het roze papiertje werd Roel internationaal chauffeur bij een bedrijf uit Westerlee. "Ik reed op Nederland en Duitsland. We reden veel met cement."
Vijftien jaar reed Roel voor Nijdam in Groningen. Onder meer naar Zweden, Finland en Denemarken. "Ik reed vaak naar Frankrijk, een vaste route. Ik reed regelmatig vanuit Veendam naar Chedde. Meestal ging ik één keer in de week daarheen." Roel was dan de hele week van huis. "Ik ging op zondagavond weg en zaterdag was ik er weer." Hij reed onder meer een oude Bedfort, een DAF van 320 pk.
"Het is een mooie levensstijl", zegt Roel over het werk. "Het is een heel mooi beroep. Je hebt veel vrijheid, geen baas om je heen. Je zit niet 'opgesloten' in een fabriek. Je komt overal." Maar geeft Roel aan: "Je moet er van houden en er alles voor geven. Ik zou het zo weer doen." Echter nu op 66-jarige leeftijd niet meer. Hij geniet nu van zijn huis, waar hij samen met zijn vrouw Anneke woont.
Roel ziet genoeg verschil tussen het leven van de trucker nu en toen. "Als je vroeger een lekke band had bleven er vier, vijf man staan. Ook bij de grensovergangen gaat het nu heel anders." Evenals met de benodigde papieren. "Die liggen nu klaar bij de fabriek." Roel had altijd lol met de mede chauffeurs. "Soms reed je met drie, vier auto's. Ook vaak alleen. Je had geen bijrijder."
Roel vertelt dat de chauffeurs wel eens een uur in de rij stonden voor de grens bij de voormalige DDR (Oost-Duitsland). "Er was een klein hokje. Daar moest jij je paspoort dan induwen. Na zo'n tien of twintig minuten kreeg je hem weer. Verder moest je de auto openmaken. Dan gingen de honden erin om te snuffelen of er niks verbodens in zat. Als ze niks vonden kon je de kleden weer dichtmaken. Nu kunnen de vrachtwagens zo door."
Naast een lekke band heeft Roel eigenlijk nooit een ongeluk gehad. Een keer toen zijn zoon meereed vloog er een zeemeeuw tegen het raam aan. "Wel reed er een keer een auto voor ons aan en die reed door de vangrail heen. Hij ging ons voorbij en stuurde toen teveel naar rechts. Hij vloog zo over de vangrail naar beneden." Helaas verongelukte ook een collega bij Nijdam. "Hij was met vracht onderweg weer terug. Hij vloog het ravijn in. Hij vergat de bocht te nemen."
Als herinnering aan zijn chauffeurstijd heeft Roel naast een plakboek een vitrinekast met daarin verschillende schaalmodellen van trucks. Ondermeer één waar hij zelf op gereden heeft. "Ik borg altijd het statiegeld op. Net tot ik zoveel had dat ik zo'n auto kon kopen." Ook met vaderdag of zijn verjaardag kreeg Roel wel eens een auto. "Het zijn voornamelijk auto's uit de buurt en die je veel tegenkomt. Het is een leuke herinnering aan vroeger."
©Transport Online | Cindy Houwen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten