Eenzaam verblijft hij
en zakt steeds dieper weg.
Mijn angsten verdrijf ik,
met de woorden die ik zeg.
Zijn herinneringen zweven gestaag achteruit,
als vrije vogels richting zuid.
Naar een warme plaats van het verleden,
alwaar hy tevreden,
zijn rustplaats zal betreden.
Wie geeft nog om de kleine uren,
waarin zijn gevoelens zichzelf sturen.
Wie geeft nog om een vogelvlucht,
dwalend in de lucht,
soms met 'n zware zucht
steeds levend in het verleden
het nu is niet meer heden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten