Daags na zijn gedwongen stop is Koen Blaes er nog niet goed van. 'Ik heb heel slecht geslapen vannacht. Je leeft zolang naar deze wedstrijd toe en dan moet je op die manier stoppen. Een totale anticlimax. Toen ze het meldden, wilde ik het niet geloven.'

Ultralopen heet het fenomeen. Bekend geworden in Vlaanderen dankzij Tom Waes, die voor zijn programma Tomtesterommeeliep met de 'Marathon des Sables': in zes dagen tijd zes marathons lopen in de Marokkaanse woestijn. Maar de echte heilige graal van het ultralopen werd dit weekend gehouden in Frankrijk, Zwitserland en Italië: The North Face Ultra-Trail du Mont Blanc (UTMB).

De UTMB is een loopwedstrijd over 166 kilometer - dus vier marathons lang - doorheen het Mont Blancmassief. Tijdens de race passeren de 2.300 deelnemers zeven valleien, 71 gletsjers en 400 bergtoppen. Ondertussen overwinnen ze ook zo'n 9.500 hoogtemeters, dat is twee keer het hoogteverschil tussen het basiskamp en de top van de Mount Everest. Tien keer zullen ze boven de grens van de 2.000 meter uitlopen. Voor deze krachttoer krijgen de deelnemers maximaal 46 uur. De eerste lopers arriveren meestal na een goeie 20 uur. 
Naar schatting stappen een kleine 30.000 mensen elk jaar rond de Mont Blanc, volgens de uitgetekende route. Daar doen ze gemiddeld zes tot tien dagen over. Waarom is iemand zo gek om dat in één keer te doen en dan nog in looppas met nauwelijks rust?

Dodentocht

'Omdat het plezant is, natuurlijk. Het gevoel om in de ongerepte natuur te lopen is onbeschrijflijk. Dit is mijn sport, hier haal ik voldoening uit. Dit was de grootste uitdaging die ik mezelf ooit gesteld heb.' Aan het woord Koen Blaes, de 33-jarige Mechelaar die voor het eerst aan de wedstrijd deelnam.

Koen Blaes was één van de 50 Belgen die dit jaar deelnam aan de UTMB. Hij had al wat ervaring met ultralopen, onder andere met de Dodentocht in Bornem. 'Daaraan nam ik al een aantal keer deel, maar op den duur liep ik hem met iets te veel gemak. Ik ontmoette er een Catalaan die me overhaalde om mee te doen aan de Travessa Núria-Queralt, een wedstrijd over 96 kilometer in de Spaanse Pyreneeën. Daarin vond ik opnieuw een uitdaging.'

In Catalonië sprokkelde Koen punten die hem kwalificeerden voor een eventuele deelname aan de Ultra Trail. 'Dan ben ik van deze wedstrijd beginnen te dromen. Ik hoopte op zijn minst te finishen, want ik ben geen opgever.' Maar het draaide anders uit. Na iets meer dan drie uur lopen, waarin hij zo'n 21 kilometer aflegde, moest Blaes verplicht stoppen. 'Ik geloofde het eerst niet.Ik had al eerder in slecht weer gelopen en toen bleef ik ook gewoon doorgaan. Als je start, wil je niet meer stoppen.'

Maar Blaes en heel wat andere deelnemers wisten niet wat de organisatie wist. En dat was genoeg om hen voor het eerst in de acht jaar dat de UTMB georganiseerd wordt, de wedstrijd te doen staken. 'Overdag was het al slecht weer, maar het verergerde almaar', zegt Catherine Poletti van de organisatie. 'Het waaide vreselijk, er waren geregeld stortbuien en er werd ineens ook sneeuw voorspeld. Uit angst voor modderstromen dachten we toen al aan stoppen.'

Saboteurs

Maar er speelde nog iets anders mee. 'Op de meest gevaarlijke passage in het traject, zo'n 6 kilometer in de bergen, bleek het grootste deel van de signalisatie weg. Weggenomen door saboteurs. We moesten een beslissing nemen, want de veiligheid van onze deelnemers kwam in het gedrang. God weet wat daar anders gebeurd was: geen duidelijk pad, in de regen, midden in de nacht', verdedigt Poletti de beslissing.

Geen makkelijke beslissing want er was geen plan B. Dat ondervond ook Koen Blaes. 'Het was chaos: iedereen moest in Chamonix geraken, maar er waren helemaal niet genoeg bussen en treinen. Gelukkig heb ik uiteindelijk, samen met een Deense deelnemer, kunnen terugliften.'

Alle deelnemers konden uiteindelijk veilig teruggebracht worden en vonden zelfs een plekje om te slapen. Tot in de gymzaal van Chamonix toe. 'Dit hadden we nog nooit meegemaakt, maar uiteindelijk is alles opgelost geraakt. Wie verantwoordelijk is voor de sabotage weten we niet, maar er is een onderzoek gestart', zegt Poletti.

De morgen nadien besliste de organisatie om toch een kleinere run te organiseren, voor wie nog wilde meedoen. Ongeveer de helft van de atleten ging daarop in, maar Koen Blaes niet. 'Ik had zoveel opgeofferd voor de UTMB, er zo naar uitgekeken, dat ik me niet meer kon opladen voor iets dat the real thing niet was.'

En toch klinkt bij veel atleten vooral aanvaarding. 'Dit blijven de bergen en die hebben hun eigen wetten.'