80-jarige woont al 8 maanden in auto

ETTERBEEK - Voor Suzanne Destrée, straks 80, is een oude Nissan Micra sinds 11 april 2007 haar enige thuis. Samen met haar 10 jaar oud hondje Caroline woont zij zo in de straten op de rand van Etterbeek en Sint-Pieters-Woluwe. Yves Barbieux De lijdensweg van Suzanne is jaren geleden begonnen, eerst toen haar echtgenoot haar in de steek heeft gelaten en vooral na het overlijden van haar moeder. 'Plots moest ik in mijn eentje het hoofd bieden aan almaar hoger oplopende onderhoudskosten aan mijn huis in Schaarbeek', vertelt zij. 'Ten einde raad heb ik het in 2001 verkocht, helaas voor een prikje omdat ik niet heb kunnen wachten tot de prijzen weer de lucht in schoten. Gelukkig hebben buren mij meteen een appartement te huur aangeboden. Ik dacht dat ik gered was, tot de eigenaar van het pand heel het gebouw verkocht heeft. Mijn advocate kreeg het in eerste instantie voor mekaar dat ik er mocht blijven wonen, maar uiteindelijk won de nieuwe eigenaar het pleit. Ik kreeg de tijd niet om naar een ander onderkomen uit te kijken of daar viel het uitwijzingsbevel van de vrederechter in de bus en ben ik op straat beland.' Suzanne heeft haar twee hondjes en een paar essentiële spullen in haar wagen gestopt, heeft haar meubels, heel wat kleren en al wat haar dierbaar was bij een bewaarfirma in een box gepropt en is doelloos weggereden. 'Ik heb in weiden en in tuinen geslapen, overal waar ik mijn auto kon stallen', herinnert zij zich. 'Nu zoek ik vooral plaatsen op die verlicht zijn, voor mijn eigen veiligheid. Ik ben op zoek gegaan naar een woning, maar ik had nauwelijks een inkomen. Omdat ik slechts enkele jaren gewerkt heb - ik was huisvrouw zolang mijn man bij me was - had ik slechts recht op een piepklein pensioentje. Met hulp van het ziekenfonds moet ik zien rond te komen met 600 euro per maand. Daar gaan de verzekering en taks voor de auto af en de benzine die ik vooral nodig heb om driemaal per nacht gedurende enkele minuten de verwarming te laten draaien, anders wordt het in de auto onhoudbaar koud. Ik moet ook een berg geneesmiddelen betalen om mijn diabetes te verzorgen. Er blijft nauwelijks iets van dat bedrag over om eten mee te kopen'. Suzanne klopte voor hulp aan bij de gemeente Etterbeek. Zij kreeg te horen dat geen enkele woning vrij was. 'Het zou minstens 4 jaar duren alvorens ik kans maakte op een sociale woning', zegt ze. 'Overal waar ik gezocht heb liggen de huurprijzen ver buiten mijn bereik. Ik ben blij als af en toe buurtbewoners mij wat soep, koffie of een beetje eten brengen. Sommige patrouilles van de politie komen vooral 's nachts geregeld langs om zich te vergewissen dat alles met mij in orde is. De mensen van de bank die mijn geld beheert laten mij toe om in de ondergrondse gebruik te maken van de sanitaire installaties. Van mijn broers en zus heb ik al lang niets meer gehoord. Ik zou niet willen dat zij vernemen in welke situatie ik terecht ben gekomen. Zo zij nog leven'. Terwijl Suzanne haar hondje weer op de passagiersstoel van haar auto installeert, duwt ze enkele dekens weg op de met dozen volgestouwde achterbank. 'De dekens trek ik 's nachts helemaal over Caroline en mij heen. Ik heb de indruk dat ik dan in een onderzeeër zit. Je stikt bijna in je eigen adem, maar anders heb je het snel te koud', legt ze uit. Suzanne hoopt nu dat het OCMW van Sint-Pieters-Woluwe zich weldra over haar zal willen ontfermen, al was het maar om, waar dan ook, een echte woonplaats te vinden. Een echtpaar uit de buurt waar ze veel vertoeft tracht haar bij de nodige demarches te helpen. Het OCMW heeft weet van de toestand waarin Suzanne zich bevindt, maar of er een oplossing voor haar in de maak is, kon men er gisteren niet meteen zeggen. Druk dit artikel af Verstuur dit artikel naar een kennis In 2001 woonde Suzanne Destrée nog in haar eigen huis, nu woont ze in haar auto. Didier Bauweraerts

nieuwsblad.be/Etterbeek