Lies, mijn klein volwassen kind

1985 - 1997

Mijn lies, geboren op 28 /02/1985 en thuis overleden tengevolge aan mucoviscidose op 02/09/1997...mijn enig kind ...zelf heb ik ME/fibromyalgie, ziekte v crohn en binnen een paar maand volgt mijn euthanasie... dit is de weg er naar toe...   http://bloggen.be/Liesmijnkleinvolwassenkind/archief.php?ID=2089378

27-12-2012 hoe ik en wellicht zoveel lotgenoten worden behandelt door de medische wereld gisteren was het zover. eindelijk mocht ik naar het ziekenhuis voor een epidurale. maandag had ik gebeld en de opname dienst zei me vroeg te komen, omdat ik niet in de planning zat en er tussen genomen werd. taxi naar ziekenhuis genomen om half acht.Toen ik bij de hele vriendelijke dame aan de inschrijving vertelde hoe en wat, begon ze rond te bellen.. niemand wist van iets..na 20 minuten, vroeg ze terug in de wachtzaal te wachten en ze zou ts elke opname proberen iemand te bereiken die iets wist...na ongeveer 15 minuten doet ze teken en ze zegt ze , ik heb de betreffende anesthesist aan de lijn... ( diegene die de vrijdag al telefonisch hier thuis tegen de vervangende arts had gezegd dat ik woensdag bij hem een epidurale kon krijgen, wat op spoed zaterdag werd bevestigd... bon ik krijg hem aan de lijn en hij klonk vrij gagiteerd... mevrouw winne, ik heb nooit beweert u een epidurale te geven... ik weerlegde door te zeggen dat hij de vrijdag ...enz... maar wat ik ook zei ... hij bleef bij zijn versie en nog erger, hij was niet in het ziekenhuis...ik droop letterlijk af... heb toen mijn huisarts gebeld en gezegd " moet ik onder een wagen lopen zodat ik gewond op spoed wordt binnengebracht?" .. ze beloofde " iemand " te bellen, ik moest wachten... 10 minuten later belt ze me en zegt...je mag naar spoed en je vraagt naar ELS .. een verpleegkundige die zij goed kende...ik had al zoiets van SPOED ???... ik heb het gedaan en gevraagd naar els aan de balie waar ik niet eens de kans kreeg te zeggen dat mijn huisarts haar aan de lijn had gehad.. ik kreeg als antwoord...elke verpleger is hier even goed... ga maar naar KOTJE 10... toen hoorde ik iemand zeggen.. t is die van zaterdag met fibro... en toen zonk de moed me helemaal in de schoenen... ik heb wel geweigerd terug cardiogram enz te maken.. niemand vroeg waarom ik daar was...niet zo heel lang daarna kwam een eerste assistent -anesthesit en toen dacht ik .. wie weet... hij heeft me NIET onderzocht ... en zei ... je moet een scan hebben. Kon ik me in vinden...Iemand van spoed ging mee... ik sukkelde zelf met mijn handtas, en jas achter... hij zei , je zal niet moeten wachten, ze nemen je voor... HM .. wat denken jullie... 8 mensen waren voor me, en toen zei iemand ... wie ben jij en voor wat zit je hier? waarom heb je geen papieren mee? ... korte uitleg... bleek dat ze me waren VERGETEN... scan gemaakt en zoek zelf maar je weg naar het spoed... terug naar KOTJE 10.. waar iemand anders lag... al vloeken zocht de verpleger een ander KOTJE... eenhalf uur later kwam een andere assistent arts .. wel heel vriendelijk en onderzocht me... na dat onderzoek zei hij ..mevrouw , er is een verkeerde scan gemaakt... we hebben je wervelkolom ... we dachten dat je wat rugpijn had... Ik kreeg er niks meer uit... je ligt daar heel alleen...niemand die voor je opkomt... en ik kon het niet ...hij zei dat hij wel een vermoeden had dat het een lumbale blokkade was, maar door de verkeerde scan kon hij het niet zien.. ik ga een assistent-orthopedisch chirurg er bij halen... was zijn reactie... ik vroeg ... waarom? ... om te zien of je niets gebroken hebt !!! halllllllllllllllllllo...... na 2 uur kwam die arts af... hij heeft mijn rug geforceerd, ik smeekte hem om te stoppen, zijn antwoord was... hou je niet gespannen en dan doet het geen pijn... je voelt je zo kleine op zo'n moment... diagnose... je hebt niks gebroken mevrouw ,je hebt heel veel geluk... toen heb ik gezegd .. absoluut, ik voel me de gelukkigste vrouw ... mag ik je uitnodigen op mijn euthanasie ? ... heel even was hij de kluts kwijt.. maar herpakte zich ... ik heb nog een poging gedaan om te zeggen... je hebt de foute scan ... maar niets hielp... zijn woorden: je hebt duidelijk nooit leren omgaan met fibromyalgie ...en ME ..en die aandoeningen zijn ook niet bewezen... ik schrijf kiné voor en je moet rusten... mijn mond viel open...een kinesist komt al jaren niet meer aan me, ik kan het gewoon niet verdragen en de kinésist zelf werd zelf gefrustreerd...  en rusten??? ik rust al 6 jaar... ik heb wel gezegd ... dat hij dat eens moest proberen als je niet kan liggen, zitten.. door de pijn...daar kreeg ik geen antwoord op... ik mocht naar huis... einde verhaal... ik geef het op... niemand weet nu eigenlijk wat echt met me aan de hand is... omdat ze een tweede scan niet zagen zitten hebben ze een diagnose gemaakt met de natte vinger... en fibro al weer gebruikt om alles te kunnen verklaren... IK WEET DAT HET NIET MIJN FIBRO IS... maar ik geef de strijd op tegen artsen... ik vecht niet meer... ik ga nog mijn ketamine laten doorgaan... en de pijn doorbijten voor lies...ik moet... het is wraakroepend zo behandelt te worden met een stempel op je voorhoofd...ik ben beschaamd in hoe afgestompd zo veel mensen in een ziekenhuis werken...ik heb totaal geen geloof meer in de geneeskunde... en al wat ik vraag ik de scherpe pijn te verminderen zodat ik die maanden wat leuke dingen kon doen... niet dus... op mijn huisarts kan ik ook niet terug vallen, die heeft niet eens nog eens gebeld om te vragen wat er is gebeurd... ik zeg het al lang... we zijn melaatsen... en ik blijf er bij... ik heb al heel veel keren gedacht dat ik kwa eenzaamheid op een dieptepunt zat... wel ik heb nog nooit mij zo eenzaam gevoeld gisteren, alleen daar ...niemand die er is voor je, niemand (partner) die je steunt... en daar maken ze gebruik van... die eenzaamheid en leegte maakt dat ik niet meer kan vechten tegen zoveel onrecht...wat jullie er ook van denken... volgens de arts mag ik heel gelukkig zijn. elske Dit is het blogartikel dat Elske 0p 27/12/2012 dus schreef. Het is niet het eerste, ook nog niet het laatste. Dit is een blog van een moedige mevrouw die reeds zeer veel verdriet en pijn heeft meegemaakt en haar wedervaren vertelt.  Graag plaats ik het hier om te helpen mensen hun ogen te openen voor dingen die ze niet zo onmiddellijk kunnen begrijpen omdat het zelfs door de medische wereld dikwijls wordt ontkend of afgedaan wordt als psychische toestanden. Als 'k hiermee mensen bewust kan maken hoe heel wat mensen mensonwaardig pijn moeten lijden en moeten leven  draag 'k hier graag toe bij !! Al is het maar 1 persoon die even dieper leest dan de woorden alleen en gaat nadenken... het is een begin ! Je kan de link van de blog ook vinden bij blogs die 'k volg.